Τα βήματα που μετράω από την ημέρα που με άφησες, μου κρατούν συντροφιά.
Κάπου κάπου, τις νύχτες, στέκομαι σιωπηλά στα πεζοδρόμια και παίρνω βαθιές αναπνοές.
Άνθρωποι πάνε κι έρχονται στο διάβα μου.
Κάποιους τους μυρίζω από μακριά.
Πόσο μόνοι νιώθουν στους περιπάτους της ζωής τους.
Άλλοι πάλι κρύβουν καλά τη μυρωδιά τους και διασταυρώνονται μαζί μου, μα δεν μπορώ να τους δω.
Μόνο τον θόρυβό τους ακούω και ταράζεται η ψυχή μου.
Κάποιες νύχτες σκοντάφτω επάνω τους.
Τόσο αόρατοι είναι.
Ma τότε, λες, κι ο θόρυβος περνάει στο κεφάλι μου και στην ψυχή μου.
Αναρωτιέμαι, πόσες φορές ο ήχος κι η εικόνα να με πλήγωσαν, για να τα έχω αποστραφεί.
Ή μήπως αιτία είναι ότι έγινες αόρατος εσύ;
Συντάκτης: Γεωργία Σαρρίδου
