Σίγουρα υπάρχουν στιγμές.
στιγμές μεγάλες
στιγμές μικρές
όταν πέφτει ο ήλιος
μέσα στο βαθύ σκοτάδι.
Στιγμές που διακρίνεις τις λάμψεις.
Σ’ ένα στενό θα δεις
ένα χαμόγελο να φωτίζει τον δρόμο σου.
Σταματάς, εκστασιάζεσαι
ερωτεύεσαι.
Έρχεται κοντά σου,
σ’ αγκαλιάζει,
σε φίλα
σε χαϊδεύει,
σε πιάνει απ’ το χέρι.
Λέγοντάς σου.
Κοιτάζοντάς σε.
-Πάμε.
-Πού μάτια μου;
-Μαζί σου, δε με νοιάζει.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
