Αν βγήκα μόνος μου ή αν με άφησες εσύ, τούτο δεν το ξέρω.
Βγήκα όμως.
Γιατί φάνηκα τόσο τολμηρός;
Ιδέα δεν έχω.
Έτσι μου είπαν από την αρχή.
Και κάπως, με έναν περίεργο τρόπο σφήνωσε μέσα στο κεφάλι μου.
Να βγω εκεί έξω.
Στης ζωής τους περίεργους τρόπους.
Αυτοί, που για όλους είναι αλλιώτικοι.
Μα εκπληκτικά γρήγοροι.
Η ταχύτητα τρομακτική.
Και τα μάτια η ένταση να κλείνει.
Και την έχασες,
ή σχεδόν.
Κάπου εκείνος ο άνθρωπος.
Δίχως όνομα.
Μάνα θα είναι;
Πατέρας;
Εκείνος ο άνθρωπος.
Όπως και να τον ονομάσεις, είναι η ζώνη σου.
Και κάπως έτσι τρως παγωτό.
Και φοβάσαι.
Και φωνάζεις.
Και τραγουδάς.
Και πληγώνεις.
Και περιμένεις.
Και κλαις.
Και πληγώνεσαι.
Και γελάς!
Και αγαπάς!
Αλλά, πια, με ανοιχτά τα μάτια.
Συντάκτης: Γεωργία Σαρρίδου
