Ο λαιμός μου έρμαιο στα χείλη σου.
Υποταγμένος σ’ ένα υγρό ταξίδι
με τιμόνι τη γλώσσα σου.
Μοιάζει με γειρτό ακυβέρνητο σκαρί
περιμένοντας καρτερικά, ένα μεγάλο κύμα για να βυθιστεί.
Η παλάμη σου αγκαλιάζει τη βάση του.
Σφιγκτήρες τα δάχτυλά σου τον πιέζουν δυνατά
πνίγοντας για δευτερόλεπτα μία ανάσα μου μέσα στο χάος της ηδονής.
Ναυαγισμένο πλέον το σκαρί στέκει γειρτό στον αβλέμονα της θάλασσας
καθώς η μέδουσα που κατοικεί στο στόμα σου συνεχίζει το υγρό της ταξίδι
αναζητώντας να βυθίσει ό,τι μπορεί, ανυπότακτο, να βρει.
Συντάκτης: Θάλεια Διαμαντούλη
