Συνηθισμένο πολύ
ό, τι προσπαθεί να με περιβάλλει,
τελικά να με παρεξηγεί.
Για το τσιγάρο
που πιάνω
και δε μεθώ.
Για το κρασί
που πίνω
και δε σβήνω.
Τσουβαλιασμένο πολύ
Ό, τι έχεις φανταστεί
για να με χαρακτηρίσεις.
Για το μυαλό
που πάει μέχρι εκεί
και δεν παιδεύεται για να σκεφτεί.
Λύπη μόνο.
Η καρδιά μου
αξίζει πιο πολύ.
Κράτα το αντίο μου,
αξίζεις μέχρι εκεί.
Πες μου πως δε μπορώ να κάνω κάτι, και ‘συ εαυτέ μου… και θα σου αποδείξω πώς μπορώ. Αν σ ’αγαπήσω, θα είναι για πάντα. Γελάω δυνατά, πονάω βαθιά. Ξέρω να κρύβομαι, μα μου αρέσει να ανοίγω τον κόσμο μου για να δεις. Αν με δεις σκεπτική, μάλλον δε σκέφτομαι τίποτα. Δε θα φωνάξω για να ακουστώ, θα παραμείνω σιωπηλή κι αν είσαι ικανός να ακούσεις, για μένα τότε αξίζεις. Όλα πολύ ή τίποτα… μα μία μεσότητα φέρνει ισορροπία πάντα μέσα μου. Ελεύθερη και δεμένη με έναν κόσμο αντιθέσεων.
