Δεν ήταν ασυναίσθητος,
Είχε πολλά από πολύ.
Οι ρυτίδες δεν ήταν από τον χρόνο,
Αλλά από τις αγάπες που υποσχέθηκαν ότι θα μείνουν κι έφυγαν πριν ξημερώσει.
Σκληρός σαν βράχος,
μα εύπλαστος αν τον ακουμπούσες,
σαν την πλαστελίνη.
Δεν άφηνε πολλούς να τόν αγγίξουν,
μάλλον δεν άφηνε κανέναν.
Αυτόν όμως που θα τον άφηνε
αυτόματα θα του είχε παραδοθεί.
Δεν ήταν άκαμπτος,
ήξερε από ελιγμούς,
μπορούσε να αποφύγει κάτι πριν το δει.
Αυτό ήταν άλλωστε το πλεονέκτημα των ρυτίδων.
Στα σωστά τα χέρια γινόταν πηλός,
στα λάθος βράχος.
Μερικοί τον είδαν και στα δύο,
ξαφνιάστηκαν όταν ο πηλός μεταμορφώθηκε.
Έγινε κάτι βαρύ για εκείνους.
Άκαμπτο, αμεταχείριστο.
Τού φόρτωσαν ευθύνες κι έφυγαν,
δεν αντιλήφθηκαν ότι εκείνοι έπλασαν τον βράχο.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Μαρία Σ.
