«Μου λείπεις» σου έγραψα
στο τελευταίο μήνυμα
μα δεν ήξερα τι είναι αυτό που μου λείπει.
Μου λείπεις εσύ,
η οικειότητα του κορμιού σου,
αυτό που γίνομαι εγώ μαζί σου,
όσα με κάνεις να ονειρεύομαι,
το δέρμα σου,
το βλέμμα,
το φιλί σου;
Κατέληξα, με τα πολλά,
σε αυτό που μου ‘λειψε από σένα.
Κοιτώ πάλι τις λέξεις μου.
«Μου λείπει η ύπαρξή σου.»
Μήνυμα εστάλη.
Μα ποτέ δε διαβάστηκε.
Με γρατζουνισμένα γόνατα και μια σφεντόνα στα χέρια από μικρή έμαθα να στοχεύω σε όνειρα. Τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία περίπου δέκα ετών με τον έναν και μοναδικό αναγνώστη, τον νονό μου, να καμαρώνει. Παιδί ήμουν. Τον πίστεψα! Από τότε δεν σταμάτησα να γράφω, να στριμώχνω μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια στο συρτάρι μου, να εκφράζομαι για όσα με βασανίζουν, να ονειρεύομαι έναν κόσμο που ποτέ μου δε συνάντησα. Αγαπώ τον πεσιμιστικό εαυτό μου, ίσως γιατί είναι και ο μόνος που δε μου χαϊδεύει τ’αυτιά. Παρ΄όλα αυτά στο τέλος της ημέρας παραμένω αισιόδοξη προσμένοντας πάντα το νέο ξημέρωμα.
