Στα σοκάκια της μνήμης,
ανάμεσα σε σκιές και φώτα,
σεργιάνιζα.
Τα βήματά μου αργά,
ακολουθούσαν μονοπάτια ξεχασμένα,
σε κήπους φτιαγμένους με χρώματα παλιά.
Μια μελωδία απαλή,
ένα τραγούδι για όσα άφησα πίσω.
Τα μάτια μου,
σκονισμένα από τον χρόνο,
μέσα σε εικόνες ξεθωριασμένες,
από μια ζωή που κάποτε ήταν δική μου.
Μια ζωή που δεν ξέρω,
αν έζησα.
Σαν πέτρα σκαλισμένη από τον χρόνο.
που μυστήριο καλύπτει την αλλαγμένη της μορφή.
Με γρατζουνισμένα γόνατα και μια σφεντόνα στα χέρια από μικρή έμαθα να στοχεύω σε όνειρα. Τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία περίπου δέκα ετών με τον έναν και μοναδικό αναγνώστη, τον νονό μου, να καμαρώνει. Παιδί ήμουν. Τον πίστεψα! Από τότε δεν σταμάτησα να γράφω, να στριμώχνω μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια στο συρτάρι μου, να εκφράζομαι για όσα με βασανίζουν, να ονειρεύομαι έναν κόσμο που ποτέ μου δε συνάντησα. Αγαπώ τον πεσιμιστικό εαυτό μου, ίσως γιατί είναι και ο μόνος που δε μου χαϊδεύει τ’αυτιά. Παρ΄όλα αυτά στο τέλος της ημέρας παραμένω αισιόδοξη προσμένοντας πάντα το νέο ξημέρωμα.
