Άφησα το φως αναμμένο χθες,
για να μη βρει σκοτάδι τ’ όνειρό σου.
Στο τραπέζι το άδειο φλιτζάνι,
κοιτάζει σαν ξεκούρδιστος χρόνος.
Ένας καφές που δεν έγινε ποτέ.
Εγώ έλειπα.
Ή μάλλον περίσσευα.
Οι λέξεις βουλιάζουν σε θάλασσες ατάκτως ερριμμένες.
Κάτι είχες πει– δε θυμάμαι.
Ίσως να ‘ταν σιωπή.
Και πάλι, τι είναι οι λέξεις
αν όχι μικρά διαλείμματα στη μοναξιά;
Γεννημένη δίπλα στη θάλασσα, γράφω κάτι δικά μου από τα 14. Στην δράση-αντίδραση με μαθαίνω καλύτερα, μεθάω με καθαρά βλέμματα και ανοιχτές καρδιές που θέλουν να μοιραστούν ως αλληλένδετη ανάγκη. Η ευαισθησία μου είναι το alter ego της δύναμής μου. Σιγοτραγουδάω παντού• άλλωστε τη μεγαλύτερη γνώση την έχει η καρδιά. Από όπου δε νιώθω ελευθερία και από όπου δε βολτάρει ανέμελα το παιδί που έχω μέσα μου φεύγω. Δε συμβιβάζομαι εύκολα, λατρεύω να μαθαίνω νέες λέξεις, Προορισμούς και ανθρώπους που μου γεννούν την άλλη οπτική τους ερωτεύομαι απόλυτα και σταθερά. Κάθε δυσκολία γίνεται ο λόγος για να προσπαθώ πάντοτε και να μην το βάζω κάτω.
