Σε περιμένω στης ανατολής το καλωσόρισμα.
Μικρό κι εύθραυστο απομεινάρι στέκομαι
στης ξενιτιάς τα ξεθωριασμένα φώτα,
που ακουμπούν απάνω της μαυρισμένα κύματα.
Στον αόρατο μανδύα της θύμησής σου
κείτονται τα ανείπωτα λόγια μου-
μοιάζουν ερασιτέχνες μιας ανεκπλήρωτης ευτυχίας.
Κι αν πέρασαν οι μήνες,
έμεινα ακόμα εδώ,
καθισμένη σε τούτη την πρόχειρη καρέκλα.
Μονάχα ένα παράθυρο άφησα δίπλα μου να υπάρχει,
να βλέπω τον καιρό,
να ξέρω πως θα είσαι εκεί, στη μακρινή πατρίδα.
Αν θα γελάς με την ήρεμη θάλασσα,
ή αν η φουρτούνα ταράζει την ψυχή σου.
Όσο το παράθυρο έμεινε ανοιχτό σε γνώρισα καλύτερα.
Τώρα πια το βλέμμα μου στέκεται στην πόρτα,
κι ακούω, θαρρώ, πιο δυνατό το αργό σύρσιμο των βημάτων σου.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Φοίβη
