Μωβ φθινόπωρο θύμιζε η όψη σου.
Μελαγχολικά έπεφταν τα μαλλιά σου.
Άνοιγες τα χέρια σου,
ρυάκια έτρεχαν
απ’τις άκρες των δακτύλων σου.
Πρωτοβρόχι
μύριζε η ανάσα σου.
Αρώματα της γης
ανέδυε το πέρασμά σου.
Κι αυτά τα μάτια σου,
αν με άφηνες να τα δω,
ίσως τότε να καταλάβαινες
ότι είμαι το σύννεφο που ρούφα τις μπόρες σου.
Ίσως τότε να καταλάβαινες
ότι είμαι το σύννεφο που ξεσπά με καταιγίδες,
για όσους τολμούν και σε πληγώνουν.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
