Κι αν έμεινε κάτι να σου πω, είναι για εκείνο το παράθυρο.
Να λυσσομανάει ο βοριάς κι εσύ να το ανοίγεις πέρα ως πέρα.
Για να ανασαίνει η ψυχή, να λες!
Γιατί ξόδεψες τόσο χρόνο μακριά μου;
Μπρος, από εκείνο το παράθυρο,
άφηνες τον άνεμο να μπαίνει και να χορεύει στα μαλλιά σου.
Σαν να ήταν η πιο σοβαρή απόφαση που έπρεπε να πάρεις.
Να είσαι μπροστά του και να παρατηρείς.
Σαν τους ανθρώπους που γράφουν.
Απόκληροι της λογικής μπροστά σ’ ένα παράθυρο.
Κι ας μη μου ‘πες ποτέ ποια λογική σε κράτησε μακριά μου,
μου έδειξες, κάποτε, την πιο ωραία θέα.
Συντάκτης: Γεωργία Σαρρίδου
