Όταν οι μέρες σου είναι βαριές
κι οι δείκτες κολλούν εμμονικά στην ίδια ώρα,
τότε να επιστρέφεις.
Στα πρώτα σκιρτήματα
στις πρώτες άβουλες, αθώες ματιές,
στα εφηβικά ραντεβού,
στο παγκάκι της πλατείας,
σε εκείνο το πρώτο, με γεύση δυόσμο, δροσερό φιλί.
Στην πρώτη ταινία που είδατε αγκαλιά στο θερινό
και μύριζε νυχτολούλουδο κάθε χάδι.
Κάθε φορά που οι μέρες σου είναι βαριές,
να επιστρέφεις,
στον πιο αθώο εαυτό σου.
Όχι για να δραπετεύσεις.
Αλλά για να μην ξεχάσεις
πόσες ατέλειωτες αποχρώσεις
έχει η ευτυχία.
Συντάκτης: Στέλλα Δαναβασίλη
