Άνθρωποι μόνοι
βουβά προσκυνούν το σκοτάδι που πέφτει.
Ψάχνουν αγάπη μα τρέχουν μακριά.
Κι αν τύχει και σηκώσουν βλέμμα
γεμάτοι αχαριστία κοιτούν τον έρωτα.
Τολμούν να λένε «νιώθω»
γεμάτοι μα αδειανοί.
Δεν αγαπούν, δεν αγαπιούνται.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Να μοιάζει θρίλερ η αγάπη.
Ταινία τρόμου ο έρωτας και δίχως φαντασία.
Δεν ερχόμαστε έτσι, όμως, στη ζωή.
Μας γεννάει μια ψυχή που υποφέρει από ευτυχία.
Με μια αγκαλιά δενόμαστε και ξεκινάει ο δρόμος μας.
Μ’ αυτή πορευόμαστε,
από αυτή κρεμόμαστε,
αυτή μας κάνει ευτυχείς
κι άλλοτε μας πονά.
Γεννημένοι να αγαπάμε είμαστε
κι ο έρωτας για πάντα θα μας κυβερνά.
Κι ας μοιάζει δύσκολος.
Έτσι αξίζει.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Ασπασία Κ.
