Μεγάλη παγίδα ο έρωτας
κι όλο πέφτεις μέσα σαν μικρό παιδί,
που μόλις μαθαίνει να περπατά.
Τι κι αν όλοι σου φωνάζουν να μείνεις μακριά,
εσύ βάζεις μπρος και τρέχεις προς τα εκεί.
Μόνο αυτός υπάρχει.
Αυτός που σε μεθάει
σε σώμα και μυαλό.
Έναν ιδιόκτητο ουρανό,
χωρίς άστρα και φεγγάρι βλέπεις.
Γιατί πρέπει εσύ να τα βάλεις.
Κάθε φορά εσύ.
Μα σαν ξημερώσει
και βγει δειλά ο ήλιος,
φαίνεται η καταστροφή.
Κάνε στην άκρη.
Πάρε μια ανάσα.
Σκέψου καθαρά.
Όσο μπορείς βέβαια.
Μια ανάσα είναι όλα.
Άλλες φορές δικιά σου,
άλλες…
ξέρεις.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Μαρία Μάρκου
