Έκανε μεγάλο τον σταυρό της.
Διάβασε μαζί με τον παπά
τα λόγια απ’ το Ευαγγέλιο.
Άναψε 2 κεριά.
Και γύρισε το σούρουπο στο σπίτι.
Πριν την εκκλησιά,
μαύρισε την καρδιά της κόρης της αδίκως
και πριν τον ύπνο
έβρισε τον γείτονα για το γατί του.
Χθες πρωί,
αρνήθηκε βοήθεια σε πεινασμένο
και λίγο αργότερα γέλασε χαιρέκακα
που μάλωναν στο δρόμο δυο αδερφές.
Δεν πειράζει.
Όλα συγχωρούνται.
Αρκεί να αποφεύγει κανείς
τις μεγάλες αμαρτίες.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
