Στη νύχτα που έρχεται
και σβήνει τη μέρα,
και όλα τα στοιβάζει
σε κουτιά απ’ αναμνήσεις,
να ζουν μια εξορία απρόσμενη,
εγώ,
με έρωτα θα απαντώ.
Θα βρίσκω εκεί ξανά τη νιότη μου,
να ξεκουράζω τις αντοχές μου,
ν’ ανασταίνω το παλιό κορμί μου.
Σε ξεγελώ, νύχτα,
και χαιρέκακα γελώ.
Τρέχω ανάλαφρα στην αγκαλιά του
για να γευτείς τη μυρωδιά της ήττας σου.
Κι αφήνομαι στο έλεός του,
για να δοξάσω τη θνητότητά μου.
Γιατί,
στο μαύρο απαντάς με ήλιο
και στους μικρούς θανάτους
μ’ αναγέννηση πάνω στα σεντόνια.
Συντάκτης: Αθηνά Τσάνταλη
