Μια μουσική ακούγεται
και η φωνή μας σβήνει
φεύγει μακριά στο παρελθόν
και λίγο λίγο μας αφήνει.
Ξεχνάμε λέξεις που είπαμε
και νιώσαμε γι’αυτές και μείναμε
σε μια ανάμνηση θολή
σαν ένα παραμύθι.
Δεν είναι μελαγχολικό
να φεύγεις και να διώχνεις
κάθε καλό που έζησες
κι όμορφη στιγμή;
Κι ο λόγος;
Για να μην πονάς, μη λησμονείς, μη νιώθεις
για ‘να ‘σαι πια ρεαλιστής
πέταξες τη ζωή.
Δρομέας μεσαίων αποστάσεων άρα κυριολεκτικά στο τρέξιμο από μικρή ηλικία. Και ναυαγοσώστρια πλέον. Καταπιάνομαι με πολλά εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Λατρεύω να δοκιμάζω νέες εμπειρίες. Πλήττω στο σπίτι. Συνήθως δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Όταν όμως έχω θέλω να δημιουργήσω κι επειδή δυστυχώς η ζωγραφική δεν είναι το ατού μου γράφω ποίηση. Όμως μέσα στους στίχους μου νομίζω ναυαγώ στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μου και πνίγομαι στα συναισθήματα που τόσο αγαπώ.
