Φτάνω πάλι στην αφετηρία
σαν γύρος μονόπολης που μόλις ολοκληρώθηκε.
Εκεί που έκατσες ξανά πάνω στο στήθος μου.
Αναλογίστηκα πως όλα τα πράγματα μοιάζει φυσικό να πάνε προς τα κάτω.
Τα φύλλα των δέντρων, τα δάκρυα στα μάτια της.
Έτσι έπεσα με τα μούτρα στο πλακόστρωτο,
χωρίς χέρια, θολωμένη,
σαν τότε που τα πίναμε μαζί, μα γυρνούσα μόνη.
Μπέρδεψα τα στενά.
Κάπου εδώ πρέπει να είναι, δε γίνεται να χάθηκα.
Περπατάω ακόμα δυο στενά παρακάτω και μπαίνω σε ταξί.
Πήγαινέ με σπίτι, του λέω και βάζει μπρος.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Βάσω Γραμμένου
