Μάς έπνιξαν τα ανείπωτα.
Χαιρέκακα καμαρώνουν
την τρέλα τη δική μου,
τη δική σου,
που κούρνιασε, κι όχι άδικα,
σε κάθε σιωπή σημαδεμένη,
λέξη σαστισμένη.
Μάς έπνιξαν,
μάς καταράστηκαν.
Στο τέλος,
σήκωσαν λευκή σημαία.
Παραδόθηκαν.
Κι από τότε,
σαν εξόριστος λαός,
κρέμονται από χιλιάδες χείλια.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
