Ποτέ ολόκληρο

Να ήτανε τα συναισθήματα καπνός.

Τη μια στιγμή εδώ

Την άλλη χαμένα

στην άβυσσο του σκοταδιού.

Αυτοκαταστροφική συνήθεια.

Να σε σκέφτομαι σε κάθε μου τσιγάρο.

Ακόμα κι η μοναξιά πια δε με αντέχει.

Έχει αρχίσει κι αυτή να μ’ αποφεύγει.

Έχει κουραστεί τα ίδια πάντα στιχάκια.

Δεν ξέρω τι ήμασταν

Αδυνατώ να μας ονοματίσω.

Αλλά ήσουν το πιο όμορφο «παραλίγο»

Που ποτέ μου άφησα να φύγει.

Ήμασταν ένα «περίπου».

Ένα σχεδόν, ποτέ ολόκληρο.

Ένα περίπου ανεκπλήρωτο, σχεδόν απωθημένο.

Μισή γουλιά κρασιού.

Μόνο μια τζούρα τσιγάρου.

Μακρινή θύμηση,

Μεθυσμένη -ή μεθυστική;

Ένα μαζί στα πεταχτά,

και δύο λάθη 

πάντα κρυμμένα απ’ τη σελήνη.

Να ήτανε οι σκέψεις μου καπνός.

Την μια στιγμή εδώ

Την άλλη κοντά σου.

Να σ’ έβρισκαν όπου κι αν είσαι.

Μικρές ρουφιάνες, να σου το ψιθύριζαν.

Πως παραλίγο να σε ξεχάσω,

Μα αντί γι’ αυτό, εγώ ανάβω άλλο ένα.