Ήταν πρωί, περίπου οχτώ, αν δεν απατώμαι
μόλις που πρόλαβα να μπω μες στο βαγόνι.
Βρήκα μια θέση άδεια και κάθισα με μιας.
Το πόδι μου έτρεμε, το ‘τριβα να ηρεμήσει,
τότε ένα γέρικο χέρι ξεπρόβαλε απ’ τα δεξιά
με κοίταξε και μου ‘πιασε τον ώμο.
«Μεριμνάς και τυρβάζεις περί πολλά!
Χάνεις χρόνο, μην κοιτάς το ρολόι!
Δες τη φύση που ανθίζει απ’ όξω,
ειν’ πιο όμορφη απ’ όσο νομίζεις.
Τα πουλιά ταξιδεύουν μακριά
κι οι μέλισσες φτιάχνουν χρυσάφι
τα ρυάκια ηχούν ρυθμικά
κλείσ’ τα μάτια και πάρε μια γεύση
τίποτα δεν είναι πιο γλυκό και τρυφερό
απ’ την αγκάλη όσων δεν έχεις ζήσει.»
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Κατερίνα Πολατίδη
