Η μυρωδιά του καφέ,
με το μελάνι νωπό από την πένα
και μια ζωή διαφορετική.
Σε ένα κομμάτι χαρτί,
παίρνει μορφή
μέσα απ’ τη στείρα σκέψη μου.
Έχει εσένα πρωταγωνίστρια
ντυμένη στα χρώματα του έρωτα,
με βλέμμα σπινθηροβόλο
να μου κλείνει το μάτι δειλά.
Σαν να μου γνέφει
μέρος της ιστορίας να γίνω.
Από παιδί, πάντα κυνηγούσα το άπιαστο όνειρο. Με γέμιζε ελπίδα και μου έδινε επιπλέον κίνητρο, να προσπαθώ για το καλύτερο. Κι αν δεν έγινα ποτέ αστροναύτης, ακόμα κι από Γης, αγγίζω τ’ αστέρια. Λίγες λέξεις αρκούν, για να ζωντανέψουν οι σιωπές ανάμεσα σε δυο κενές γραμμές, να δώσουν πνοή στο συναίσθημα. Κάπου εκεί, ξεκινά το ταξίδι, σε κόσμους γνώριμους και αχαρτογράφητους. Συντροφιά πάντα καλή μουσική και λίγο από το νέκταρ των θνητών.
