Να θυμηθώ πως η αγάπη σου ήταν ρούχο ξένο.
Να θυμηθώ πως όταν χαμογελούσες, απουσίαζε ο χρόνος,
εκείνος που με έκανε να νιώθω σημαντική.
Να θυμηθώ πως αν κάτι με κέρδισε σε σένα,
ήταν φορεσιά αγάπης πάνω σε στιγμές κλεμμένες.
Να θυμηθώ πως δε χωράω σε μισά ή σε δανεικά πια,
αλλά μονάχα στα δικά μου.
Εκείνα που κάποιο σώμα ψάχνει αγάπη να ντυθεί,
μα εξολοκλήρου, σε ρούχο αποκλειστικά για 2.
Γεννημένη δίπλα στη θάλασσα, γράφω κάτι δικά μου από τα 14. Στην δράση-αντίδραση με μαθαίνω καλύτερα, μεθάω με καθαρά βλέμματα και ανοιχτές καρδιές που θέλουν να μοιραστούν ως αλληλένδετη ανάγκη. Η ευαισθησία μου είναι το alter ego της δύναμής μου. Σιγοτραγουδάω παντού• άλλωστε τη μεγαλύτερη γνώση την έχει η καρδιά. Από όπου δε νιώθω ελευθερία και από όπου δε βολτάρει ανέμελα το παιδί που έχω μέσα μου φεύγω. Δε συμβιβάζομαι εύκολα, λατρεύω να μαθαίνω νέες λέξεις, Προορισμούς και ανθρώπους που μου γεννούν την άλλη οπτική τους ερωτεύομαι απόλυτα και σταθερά. Κάθε δυσκολία γίνεται ο λόγος για να προσπαθώ πάντοτε και να μην το βάζω κάτω.
