Στο τζάμι η βροχή μοιάζει ρωγμή από καθρέφτη.
Τι δρόμους παράξενους χαράζουν οι σταγόνες!
Άλλοτε κλείνουν, κάποτε ανοίγουν διαδρομές κι αυλάκια.
Πάντα στη μέση τους εγώ,
σαν σε απειλή, εξορίζω τον χαμένο εαυτό μου.
Μου λείπει να είναι μαζί σου.
Απουσία και φόβος.
Μπλέκω τα δάχτυλά μου μεταξύ τους, να κρατηθεί η ελπίδα.
Μου λείπει να είμαι μαζί σου.
Πάντα στη μέση σου εγώ,
σαν να σου λέω μείνε, ψελλίζω τ’ όνομά σου.
Συντάκτης: Ευφροσύνη Γιακουμόγλου
