Στροβιλιζόμαστε
σε διαφορετικούς ρυθμούς τώρα,
σαν μια μελωδία που χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Κάθε βήμα, μια απόσταση που μεγαλώνει,
κάθε αγκαλιά, μια ανάμνηση που σβήνει.
Σαν δύο πλοία σε ανοιχτή θάλασσα,
παρασυρόμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Η μουσική, κάποτε τόσο οικεία.
Τώρα μακρινή.
Μακρινή και άτονη.
Μα αν κλείσω τα μάτια,
μπορώ να σε νιώσω,
έστω για μια στιγμή,
σε αυτό το βαλς που μας χωρίζει.
Τι λες;
Χορεύουμε;
Με γρατζουνισμένα γόνατα και μια σφεντόνα στα χέρια από μικρή έμαθα να στοχεύω σε όνειρα. Τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία περίπου δέκα ετών με τον έναν και μοναδικό αναγνώστη, τον νονό μου, να καμαρώνει. Παιδί ήμουν. Τον πίστεψα! Από τότε δεν σταμάτησα να γράφω, να στριμώχνω μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια στο συρτάρι μου, να εκφράζομαι για όσα με βασανίζουν, να ονειρεύομαι έναν κόσμο που ποτέ μου δε συνάντησα. Αγαπώ τον πεσιμιστικό εαυτό μου, ίσως γιατί είναι και ο μόνος που δε μου χαϊδεύει τ’αυτιά. Παρ΄όλα αυτά στο τέλος της ημέρας παραμένω αισιόδοξη προσμένοντας πάντα το νέο ξημέρωμα.
