Στη σκιά του χρόνου, μια γλυκιά απώλεια,
ηχούν οι αναστεναγμοί,
στα όνειρα κρυμμένοι από μια παλιά ιστορία,
ο έρωτας που έφυγε κι άφησε κενό στους μύθους μας.
Κάθε τ’ άγγιγμά σου, μια στάλα απαλής φωτιάς,
σε σύμπαντα κλειστά, οι λέξεις έγιναν σιωπές,
πορείες αποκομμένες κι εγώ να περπατάω μόνος,
σε κόσμους που κάποτε τελειώνουν.
Άστρα που δε λάμπουν στον ουρανό μας πια,
να θυμίζουν στιγμές, μα κάθε τους ψίθυρος δειλός,
με αυτή την ανάμνηση η καρδιά μου ρυθμικά, χορεύει,
κι αλλάζει πια τη γεύση σε μια παράξενη πίκρα.
Στάλθηκε το φως τους, μα έμεινε η σκιά,
τα χρώματα που σβήνουν, σαν καπνός στον άνεμο,
και στους καθρέφτες βλέπω, τις ρυτίδες του παρελθόντος,
κι έναν έρωτα χαμένο, που δε θα ξανάρθει.
Έτσι λοιπόν θα αποχωρήσω,
έχοντας πάντα μια πληγή,
μα θα κλείνω τα μάτια κι ίσως για λίγο γιάνει,
αφού στη φαντασία μου είσαι ακόμα εδώ.
Συντάκτης: Ανδρόνικος Πετίδης
