Σιωπή στο μπαλκόνι.
Αδειάσαμε το σπίτι από εμάς.
Μονάχα κάποιο πουλί κάθεται στη μουριά και μοιάζει σκεπτικό.
Να ‘χα τη φωνή του, να του πω πως δε στεριώνει μήτε φωλιά, μήτε η αγάπη
πάνω σε λεπτά κλαδιά που όλο ανεμίζουν.
Κλείνω σφιχτά τα χέρια γύρω από τη μέση μου κι αφήνω το χνώτο μου ελεύθερο-
το μόνο που μπορεί να δραπετεύσει από μένα.
Πάνω στα σκαλοπάτια, φαίνονται αχνά λεπτές στρώσεις απόκοσμης σκιάς.
Κάθομαι κι ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου.
Εκεί ξαπλώνει η ανάμνησή σου και πώς να την αποχωριστώ;
Καθώς κλείνω τα μάτια, το πουλί πετάει βιαστικά,
λες και νιώθει πως δεν ανήκει σε τούτη τη σκηνή μας.
Μια βαθιά ανάσα με συνεφέρει.
Σηκώνομαι κι αφήνω εμάς ακόμη ερωτευμένους,
ανεξίτηλους πάνω στα σκαλιά.
Τα βήματα μεγαλώνουν.
Τα χέρια μου όμως με κρατούν παρηγορητικά,
μην αφήνοντάς με να επιστρέψω ξανά,
στο πέτρινο μνήμα της ζωής μας.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Φοίβη
