Σκόνταψα σε εκείνο το τραπεζάκι σήμερα
που πίναμε μαζί τον καφέ μας.
Εκείνη τη μέρα γελούσες πολύ.
Εκείνη τη μέρα πονούσα πολύ.
Όμως γελούσα επειδή εσύ γελούσες.
Σε κοίταξα και χάιδεψα ακόμη μια φορά
εκείνο το μικρό σου σημαδάκι
στην άκρη των φρυδιών.
Που γεννήθηκε όταν σε γνώρισα.
Ήταν λες κι αυτός ο έρωτας να πήρε απ’ τη μορφή του.
Ήταν σαν να μην ήξερε τι άλλο να κάνει αυτός ο έρωτας
πέρα από το να σημαδεύει.
Σαν κι εκείνους που μόνο σημάδια αφήνουν
κι ανολοκλήρωτους πόθους.
Καταραμένοι όπως είναι
ζουν αλλά δεν πεθαίνουν.
Κι επιβιώνουν, όμως, για πάντα χωριστά.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Μαρία Κουκιάρη
