Tι όμορφα που γαληνεύουν όλα πλάι σου.
Τα χρόνια,
τα χρόνια μπλεγμένα ανάμεσα στα ακροδάχτυλά σου ιχνηλατούν τη σιωπηλή μου αγάπη,
όσο τα σύννεφα του χειμώνα διαλύονται στις γλυκές ημέρες του ήλιου,
Ανάλαφρη η καρδιά σου κι η καλοσύνη της παρηγορούν τη φύση.
Συλλογίζομαι τις αποστάσεις των χειλιών σου,
πώς σμιλεύεται η μορφή σου τη νύχτα,
πώς σε χαϊδεύει το χάραμα τόσο αρμονικά.
Οι κινήσεις των βλεφάρων σου αργές, σαν κερί που σιγοκαίγεται.
Οι καρδιές μας συσπώνται ώσπου να μείνει μόνο πρόσωπο.
Μόνο πρόσωπο, το δικό σου, λαμπερό κι απτόητο.