Μην κοιτάς, μη μιλάς, μην ακούς, μην ασχολείσαι.
Κοίτα τη δουλειά σου, κοίτα να ‘σαι εσύ καλά.
Γιατί με κοιτάς, μη με ακουμπάς.
Πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Ποιος, τι, γιατί, πώς, πόσο;
Σώπα!
Μα… γιατί;
Γιατί το λέω εγώ, γιατί έτσι!
Και κάπως έτσι,
δημιουργείται η αδιαφορία, ο φόβος.
Μιας ζωής η φυλακή
κι ο αβάσταχτος ο πόνος.
Δρομέας μεσαίων αποστάσεων άρα κυριολεκτικά στο τρέξιμο από μικρή ηλικία. Και ναυαγοσώστρια πλέον. Καταπιάνομαι με πολλά εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Λατρεύω να δοκιμάζω νέες εμπειρίες. Πλήττω στο σπίτι. Συνήθως δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Όταν όμως έχω θέλω να δημιουργήσω κι επειδή δυστυχώς η ζωγραφική δεν είναι το ατού μου γράφω ποίηση. Όμως μέσα στους στίχους μου νομίζω ναυαγώ στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μου και πνίγομαι στα συναισθήματα που τόσο αγαπώ.
