Αυτό το γράμμα δεν είναι φυσικά για σένα.
Ούτε και για μένα.
Το μόνο γράμμα που θα ‘χε αξία
θα μπορούσε να χωρέσει και των δύο μας τα αρχικά.
Δεν αρκεί αυτό το αλφάβητο.
Εμείς οι δύο χρειαζόμαστε κάτι δραστικότερο.
Θα μπορούσα ίσως κάποτε να λύσω εκείνο το ξεχασμένο παζλ.
Να ενώσω όλα τα τυχαία αγγίγματα,
όλες τις διαπεραστικά αθώες μας ματιές
κι όλες μας τις αστραπιαίες μας έλξεις.
Και να φτιάξω μ’ αυτά μια αγκαλιά,
να την αφήσω μια νύχτα στο προαύλιο των παιδικών μας χρόνων
για να ‘χεις ν’ αγκαλιάζεις όλα τα όνειρα που αποσιωπήσαμε.
Θα ‘θελα να βρούνε κάποτε μια εφεύρεση,
έναν μεγάλο μαγνήτη
να μαζέψω όλα τα ηλεκτρομαγνητικά μας κύματα,
όλα τα ψηφιακά μας λόγια
και να φτιάξω ένα μαξιλάρι τόσο πουπουλένιο κι άυλο
που θα σ’ έπειθε να ξυπνήσουμε μια μέρα στο ίδιο κρεβάτι.
Γι’ αυτό σου λέω.
Αυτό το γράμμα μην πιστέψεις πως είναι για σένα
Αρμόζει πιο πολύ να το διαβάσουν μακρινοί ήλιοι κι αστέρια,
Μοίρες, Ερινύες, παρελθόντα κι εγωισμοί,
συμπτώσεις, εμπόδια, ευχές και κατάρες.
Μπας και παραμερίσουν,
αφήσουν την κλεψύδρα του χρόνου
να κάνει την μεγάλη τούμπα της επιστροφής.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσιρπανλής
