Όταν ξεκουράζεται ο έρωτας,
η αγάπη κάνει τα δύσκολα.
Φροντίζει,
ξέρει από υπομονή
κι επιμονή.
Σκουπίζει όσα σπάει ο θυμός,
μαγειρεύει τα λάθος λόγια.
Αερίζει το σπίτι από τα βάσανα,
χαϊδεύει τα μέτωπα με πυρετό τις νύχτες.
Τον γνωρίζει, βέβαια, τον έρωτα.
Είναι συγκάτοικοι από χρόνια.
Εκείνος νεανίζει αδιάκοπα.
Κι εκείνη,
έμαθε πιστά να τον κρατάει ζωντανό.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
