Θυμάσαι τότε,
φώναζες τη μητέρα σου το φως ν’ ανάψει
καθώς τόσο σκοτεινό δεν άντεχες το μικρό σου δωμάτιο.
Έτρεμες ν’ ανοίξεις την ντουλάπα
αγωνιούσες, μήπως το τέρας κάτω από το κρεβάτι σου σ’ άρπαζε καθώς κοιμόσουν.
Κι ό,τι σε τρόμαζε παλιά, το κρησφύγετό σου φτιάχνει απόψε.
Κρύβεσαι αγκαλιά με τη σκόνη,
καθώς τα χείλη ξύνουν το γεμάτο υγρασία πάτωμα.
Βρέθηκες στα σκοτάδια, μια μάζα κουλουριασμένη,
Τα πόδια σου μαζεμένα ακουμπούν το σαγόνι σου,
μουδιάζουν μα δεν κάνεις να κινηθείς.
Μένεις ακίνητος, το τέρας μην ξυπνήσεις.
Δεν ήξερες όμως πως ο τόσο γνώριμος βρυχηθμός του,
ερχόταν τελικά απ’τα πνευμόνια σου.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ
Συντάκτης: Άννα Τριανταφύλλου
