Λίγες έμειναν,
στιγμές αξιοπρέπειας που χάνονται στις στροφές του δρόμου μου.
Κι αν όλα σβήσουν τώρα δε με νοιάζει.
Κι αν θεριεύει τις νύχτες η καρδία δε με πτοεί.
Λίγες έμειναν,
στιγμές θριάμβου που αχνοφαίνονται στα κύτταρα του νου.
Κι αν πάψει να χαράζει δε με νοιάζει.
Κι αν με θωπεύσει η σιωπή δε με πτοεί.
Λίγες έμειναν,
στιγμές μαζί σου στα όρια της λήθης.
Θα βρω τραγούδι μαγικό.
Θα μείνω λίγο ακόμη.
Ανήσυχο πνεύμα από παιδί, η ζωγραφική με κέρδισε πριν μάθω ακόμη να γράφω. Μεγαλωμένη σε οικογένεια ορθολογιστών, απέναντι στα κατεστημένα της τότε εποχής, δούλεψα σκληρά ώστε να μη χάσω την καλλιτεχνική μου τρέλα. Νιώθοντας ότι η ζωγραφική δε με βοηθάει να μιλήσω όσο θα ήθελα -και μιλάω πολύ- άρχισα να γράφω. Αυτά που εκφράζω, αυτά που δηλώνω με βοηθούν να κρατάω την καρδιά μου αγνή κι ανέμελη απέναντι στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Με βοηθούν ν’ ανακαλύπτω νέους κόσμους και να τους κρατάω μέσα μου ζωντανούς και προστατευμένους.
