Θα μπορούσαμε να ακούγαμε μουσική τώρα·
οι νότες να χαϊδεύουν το σώμα μας
να ακουμπούν τις πιο λεπτές αμυχές μας
κι έπειτα να χαράζουν στον νου
στιγμές ανεξίτηλες
σαν κι αυτές στο νουάρ φιλμάκι, χθες βράδυ.
Θυμάσαι;
Έσκυψες και ψιθύρισες
«γιατί να υπάρχει στις σχέσεις σκοτάδι;»
Κι έπειτα μέσα στην αίθουσα
με φίλησες κι ήσουν στα μάτια μου,
το πιο ανάλαφρο χάδι.
Θα μπορούσαμε·
μόνο να περπατούσαμε δίπλα-δίπλα, χωρίς κουβέντες
ο αέρας να φυσά το πουκάμισο
κι εσύ να θυμώνεις
κόντρα στις λέξεις
σε ό,τι αισθανθήκαμε
κόντρα σε πράξεις, αρνήσεις και πρέπει.
Θα μπορούσαμε·
να προσμένουμε ένα Σάββατο μέσα στη μέρα,
εσύ αγκαλιά με τη γάτα σου
κι εγώ να διαγράφω στιγμές στον αέρα.
Θα μπορούσαμε·
αλλά το παρελθόν δε με αφορά.
Κι είναι αργά να πω, τι τώρα πια μπορούμε.
Συντάκτης: Στέλλα Δαναβασίλη
