Αγάπησα το κρύο, τη βροχή και τα άγρια θηρία.
Τα μακρινά ταξίδια ζήλεψα που πάντα με τρόμαζαν .
Στο γκρίζο πια βλέπω το χρώμα και θαυμασμό γεμίζω.
Τις μέρες πια με τη λιακάδα, με αδιαφορία τις περνώ.
Περιμένοντας τη βροχή κι ύστερα το ουράνιο τόξο με λέξεις να το ζωγραφίσω.
Πενθώ με την ανατολή και με τη δύση αναπνέω.
Ζω για λίγη συντροφιά μα με τη μοναξιά πορεύομαι.
Τι άλλαξε και το λευκό μου προκαλεί τρόμο;
Ποιος λάγνος θεός πήρε το βλέμμα μου και το βάψε με μαύρο;
Είναι τα χρώματα θαμπά ή εγώ τα βλέπω έτσι;
Το μόνο ατόφιο που έμεινε είναι το μπλε και ελπίδα το βαφτίζω.
Και τελικά ποιος θα μου πει τι έφταιξε που πια δε με γνωρίζω;
Είναι η θάλασσα που πάντα μένει ίδια ή το άγριο της νυχτιάς που θέλω να ξορκίζω;
Τόσα τα χρώματα και οι απορίες τόσες.
Μα το δικό σου γκρι θα το αγαπώ κι όσο εσύ θα χάνεσαι,
τον έρωτα θα βάφω γκρίζο.
Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Ασπασία Κ.
