Μόνο να το έβλεπα πιο νωρίς.
Μόνο να το είχα προσέξει λίγο πιο πριν.
Πριν ξεχάσω ν’ αγκαλιάζω,
πριν τα πόδια μου ξεμάθουν το τρεχαλητό,
πριν τα μαλλιά μου διψάσουν,
πριν ξεχάσω να διαβάζω στο σκοτάδι.
Μα είχε ομίχλη βαριά, που θόλωνε την όρασή μου.
Τώρα πια, τα κόκαλα σκούριασαν, άρχισαν να ραγίζουν.
Πονάει πολύ, μα η απελευθέρωση είναι πιο σημαντική.
Σου μιλάω- δε μ’ ακούς
τα χείλη μου λιωμένα έχουν κολλήσει κι η κάθε λέξη χρειάζεται προσπάθεια.
Όλοι είναι ένοχοι, σου λέω, κι εγώ άργησα να το καταλάβω.
Κι αν δεν ακούς, θα μείνω εδώ.
Θα ‘μαι η ενοχή του υποσυνείδητού σου.
Στείλε το ποίημα και τα quotes σου και μπες κι εσύ στην ομάδα των #pillowpoets!
Διάβασε περισσότερα εδώ!
Συντάκτης: Άννα Τριανταφύλλου
