Χόρευες ξυπόλητη
Χτυπούσες τα χέρια σου σταθερά
Λικνιζόσουν ανάλαφρα γύρω της
γοητευτικά ανυπάκουη.
Εκείνη σε κοίταζε
φούσκωνε τη λάβα της.
Την μπέρδευαν, όμως,
οι κυανές αποχρώσεις τριγύρω της-
πρόσμιξη από τα πράσινα τοπία των ματιών σου.
Γέλασες,
φλογέρα λουλούδια τα χείλη σου.
Μια χαραμάδα άνοιξε μπρος σου,
κι εσύ έπεσες μέσα της.
Δραπέτευσες απ’ τον ασκό του Αιόλου.
Χορέψατε μαζί, γίνατε ένα
Δημιουργώντας την ένωση που χτύπησε τ’ αστερια.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
