Ποιο μακρινό ταξίδι σε κρατάει με άνθη ριζωμένα,
ποια μακρινή χώρα σε ποτίζει αγκάθια,
ποιο πέλαγος, ποια μοίρα σε περιβάλλει
κι ανεμίζει η απουσία της παρουσίας σου.
Ποια σκόνη του αιθέρα σε ξυπνάει ναυαγέ,
ποιο ατίθασο νησί διαβαίνει τα ωραία σου καταπράσινα φύλλα
και δε με σκεπάζεις πια με τη σκέψη σου;
Είμαι αγάπη μου στην πλώρη σου, μια αλμυρή σκιά.
Πού θα ‘θελες να πάμε, μόνο, πες μου
κι ύστερα, ας χαθούμε σε χίλιες δυο φουρτούνες, ως τη νηνεμία.