Μαζί σου χανόμουν μέσα στην αφέλεια του κόσμου
Δε με ένοιαζε, όμως,
για κάθε στιγμή που ήσουν δίπλα μου.
Ο κόσμος δεν ανέπνεε γύρω μου-
δεν υπήρχαν στιγμές,
μαζί σου τις δημιούργησα.
Μαζί σου έκλαψα, έγυρα πάνω σου τις ώρες που χανόμουν.
Έβλεπα τα σύννεφα να περνούν μπροστά απ’ το φεγγάρι,
σκοτείνιαζα.
Χάθηκες πάλι, μου ψιθύριζες,
και με ένα χάδι με ησύχαζες.
Έκλεινα τα μάτια,
ερχόμουν κοντά σου
ήθελα το φιλί σου.
Με κομμένες ανάσες στη μέση της νύχτας
ιχνηλατούσαμε τ’ αστέρια πάνω μας
Κάθε άγγιγμά μας κι ένα τραύμα που έκλεινε
Τις νύχτες του γυρισμού σωπαίναμε.
Τις νύχτες του αποχωρισμού στεκόμασταν.
Οι μυρωδιές μας έμεναν κολλημένες πάνω μας.
Να μυρίζω από Εσένα ολόκληρος.
Να μυρίζεις από Εμένα ολόκληρη.
Ένα πάντρεμα ψυχών και σάρκας.
Κι έγιναν οι στιγμές αναμνήσεις, ένας οδηγός αισθήσεων.
Κάθε φορά να σε σκέφτομαι
να μυρίζω πάνω μου τα νεκρά κύτταρά σου.
Να σε επαναφέρω στον κόσμο των θνητών
Εγκλωβίζοντας τη μορφή σου.
Να δαγκώνω τη σκιά σου.
Να χανόμαστε ξανά σε πρόσμιξη όλων των αισθήσεων.
Να βρισκόμαστε ξανά μέσα στα αγγίγματά μας.
Να μυρίζουμε στιγμές που δεν υπήρξαν.
Να γευόμαστε στιγμές που φτιάξαμε μαζί.
Να ψάχνουμε στη μέση του πουθενά,
χαμένοι,
ο ένας τον άλλο.
Συντάκτης: Γεώργιος Σιλιβάκος
