Θα μείνουμε για πάντα έρμαια
Στα στενά σοκάκια της παλιάς Αθήνας
Θα γίνουμε φαντάσματα στα υπόγεια σκοτεινά πάρκινγκ
και στις ξεχασμένες πυλωτές των ψηλών κτιρίων.
Οι μόνοι μάρτυρες της αθώας ύπαρξης των δυο,
οι γάτες του δρόμου, που στέκουν και μας κοιτούν σιωπηλά.
Ο έρωτας αυτός δε θα ανθίσει σε ηλιόλουστα τοπία και παραδεισένια λιβάδια.
Θα λάμπει πάντα στα σκοτάδια της αχόρταγης πόλης.
Φωτεινά σημάδια θα μείνουν πίσω μας, οι στάχτες από τα λιωμένα μας κορμιά.
Θα ηχεί στα αυτιά των δέντρων το αχ και το γιατί αυτής της ανοιξιάτικης μπόρας
που δυνατά χτυπάει για να καλύψει τις φωνές μας.
Μια ομορφιά δίχως όνομα.
Δεν υπάρχουν λέξεις για εμάς.
Μόνο κομμάτια από τη σάρκα μας.
Ό, τι απέμεινε να μας θυμίζει.
Ήμασταν εκεί κάποτε και παραπέρα ίσως.
Όμως εδώ δε θα φτάσουμε ποτέ.
Μοιάζει μακρινός τόπος και εμείς χωρίς διαβατήριο για να τον ταξιδέψουμε.
Χαμός από χαλάσματα, που σαν λυσσασμένοι προκαλούσαμε σε κάθε μας λατρεμένη ώρα.
Ποια θάλασσα γαλάζια και ήρεμη λαχταρούσα πλάι σου.
Μόνο φουρτούνα σε άγρια νερά μπορεί να προκαλέσει αυτή τρέλα.
Συντάκτης: Ασπασία Κ.
