Οι ψίθυροι ακούγονται πάντα πιο δυνατά στο σκοτάδι 

λες και η οχλαγωγία του φωτός στερεί κάτι από την επίγνωση.

Εκεί ανάμεσα σε χείλια που κουνιόταν

και σε δάχτυλα που έδειχναν την πλάτη μου

επέτρεψα να μην ξέρω.

Μην πεις κανείς πως είναι εύκολο

να αγνοείς το προφανές.

Θέλει σφιγμένους μύες

κυρίως στον λαιμό

απαιτεί αυτόν τον κόμπο

λες και όλα τα δάκρυα που δεν άφησε ο εγωισμός να πέσουν

πήγαν και στάθηκαν στον λαιμό

σ’ αυτόν τον κόμπο.

Εκεί κάπου σκαλώνουν και τα λόγια των άλλων

που θα έπρεπε να απολογηθούν.

Περνάνε και οι μέρες απαράλλαχτες

και το μυστικό μου λουφάζει

στο απύθμενο βυθό του αλκοόλ.

Μάταιος κόπος

ο κόμπος παραμένει.

Δύσκολη επίγνωση να αλλάζει πρωταγωνιστή ο έρωτας.

Ακόμα πιο δύσκολο όταν ήσουν εσύ ο πρωταγωνιστής.

Κι άντε να άλλαζε όλο το καστ,

πάει στο διάολο!

Αλλά όταν αντικαθιστούν μόνο εσένα;

Μην πει κανείς πως είναι εύκολο να αντικαθιστούν μονάχα εσένα.

Μα το δυσκολότερο,

όταν κανείς δε σου ανακοινώνει την απόλυση

και μένεις να υποκρίνεσαι το ρόλο

φοβούμενος μην αντιδράσει το κοινό.

Μα το κοινό ψιθυρίζει όλα τα ανείπωτα

τα δικά σου λόγια που συσσωρεύονται

στον κόμπο στον λαιμό.

Στείλε το ποίημα και τα quote σου και μπες κι εσύ στην ολοκαίνουρια ομάδα των #pillowpoets.
Διάβασε περισσότερα εδώ.