Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να ονειροπολούμε. Να αφήνουμε το συναίσθημα και την καρδιά να μας κατευθύνουν, βάζοντας το μυαλό σε δεύτερη μοίρα. Αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα όταν είμαστε ερωτευμένοι και δεν μπορούμε εύκολα να διαχειριστούμε πώς νιώθουμε.
Σε μια δύσκολη -και αρκετές φορές μίζερη- καθημερινότητα, καθένας που δεν μπορεί να βρει διέξοδο πραγματικό, αποζητά να βρει νοερό και προσπαθεί μέσω της σκέψης του να ταξιδέψει. Γι’ αυτό, ενώ οι άνθρωποι πολλές φορές γνωρίζουν εξαρχής το τέλος ενός love story -είτε γιατί το διαισθάνονται, είτε γιατί τα σημάδια είναι πέρα από προφανή-, μπλέκουν σε αυτό και μάλιστα πέφτουν με τα μούτρα.
Αν ρωτήσεις τους πρωταγωνιστές του ειδυλλίου θα σου πουν ότι ήθελαν να το ζήσουν παρά το προδιαγεγραμμένο άδοξο τέλος τους. Και μην αναρωτηθείς γιατί. Αυτούς τους φτάνει που για όσο κράτησε γέμισαν όμορφα συναισθήματα. Βρήκαν λόγο να ονειρευτούν ξανά κι ας ήξεραν πως αυτό που είχαν θα έφτανε κάποια στιγμή στο τέλος του. Μήπως και όλες οι ιστορίες δεν πρόκειται κάποια στιγμή να ρίξουν φινάλε;
Κι όμως βαθιά μέσα τους, όσο το ζούσαν, έκαναν τη σκέψη εκείνη την πολύ κρυφή και μυστική ότι η ιστορία τους ίσως τελικά να έληγε διαφορετικά. Έφτιαξαν στο κεφάλι τους το δικό τους happy and και ας μη βρήκε εφαρμογή στην πορεία. Ο ανθρώπινος νους είναι κατασκευασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να τον ιντριγκάρει η προσμονή. Φτιάχνεται με τη σκέψη. Τα έντονα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος σε μια περίοδο της ζωής του και που τον κάνουν ευτυχισμένο υπερβαίνουν την πεζή πραγματικότητα που τείνει να μας κρατά προσγειωμένους.
Θυμάσαι τότε που ξημεροβραδιαζόσασταν με τα φιλαράκια και βάζατε κάτω τις σκέψεις και τις ανησυχίες σας; Μερικές φορές, ειδικά όταν βρισκόσασταν μπροστά σε ερωτικά διλήμματα, παίρνατε ένα κομμάτι χαρτί και σημειώνατε τα υπέρ και τα κατά. Τα θέλατε γραμμένα μήπως και σας ξεφύγει κάτι, για να ‘στε σίγουροι πως δεν αφήσατε τίποτα εκτός υπολογισμού. Στο τέλος διαβάζατε όσα είχατε γράψει φωναχτά. Πάντα -μα πάντα- το πόρισμα ήταν ίδιο: ου μπλέξεις. Η ζυγαριά έγερνε ξεκάθαρα στο ότι με την καμία δεν έπρεπε να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Η ιστορία σας φαινόταν να έχει 95% αρνητικά και 5% θετικά. Και μάντεψε τι έκανες…
Αποφάσισες ότι ήθελες να ακολουθήσεις το 5% και να ζήσεις τη δική σου περιπέτεια, μια αξέχαστη εμπειρία. Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν «μεγάλα όνειρα για αγάπες που είναι λίγες», όπως πολύ σωστά λέει ένα άσμα. Ο έρωτας και τα συναισθήματα που φέρνει μαζί του έχουν την τάση να μας κάνουν να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Πώς, λοιπόν, να υπακούσεις στη λογική που σου λέει να μην κάνεις όνειρα για κάτι που το τέλος είναι προφανές; Πώς να υπακούσει η ασυγκράτητη καρδιά σου όταν μια γλυκιά προσμονή σε κάνει να πετάς από χαρά κάθε φορά που η μέρα σου περιλαμβάνει κάτι σχετικό με το συγκεκριμένο πρόσωπο;
Όσες φορές κι αν η ζωή σε φέρει μπροστά στο δίλημμα να αποφασίσεις αν θα μείνεις απλός θεατής σε μια ιστορία ή αν θα κρατήσεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμα και γνωρίζοντας το τέλος της, κάθε φορά την ίδια απάντηση θα δίνεις. Θα θες να το ζήσεις και θα σου φτάνει αυτό και μόνο. Και πάντα μέχρι να έρθει το τέλος, η καρδιά θα κάνει όνειρα και το μυαλό θα νιώθει ανατριχίλα. Κι εκεί που ο κύκλος θα ετοιμάζεται να κλείσει, εσύ πάλι θα σκέφτεσαι «κι αν δεν…» .
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νατάσα Αυγούστη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
