Ξενερώνω.
Όπως λέμε, σταματάω να σε γουστάρω.
Ή άλλαξαν τα συναισθήματά μου.
Ίσως πάλι, απλώς δεν ενδιαφέρθηκα και ποτέ και τώρα το αντιλαμβάνομαι.
Έχω σταματήσει να σ’ εκτιμώ, να νοιάζομαι για τη γνώμη σου.
Σε ήθελα και τώρα δε σε θέλω.
Με έχεις απογοητεύσει.
Αν ανατρέξουμε στην ετυμολογία της λέξης «ξενερώνω» θα δούμε ότι πρόκειται για τη νηφάλια κατάσταση στην οποία επανέρχεται κάποιος μετά από ένα γεγονός, μια κατάσταση που βρισκόταν εκτός κανονικότητας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς κατά καιρούς όλοι έχουμε βρεθεί σε κατάσταση on και off ξενερώματος. Θυμήσου τον εαυτό σου εκείνο τον πρώτο καιρό του τρελού έρωτα. Τότε που όλα γύρω σου ήταν βαμμένα κόκκινα, μπορντό και ροζ. Όταν ξυπνούσες το πρωί μέσα στο κέφι και σιγοτραγουδούσες αγαπημένους σου στίχους όλη τη μέρα από βαθιά ερωτικά τραγούδια. Τότε που τα έκανες όλα με περισσή διάθεση. Τότε που έδινες το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου για να κάνεις ευτυχισμένο έναν άνθρωπο κι εσένα μαζί του. Τότε που η διάθεσή σου καθορίζονταν από αυτή του συντρόφου σου και που αν ήταν άσχημη, έκανες τα αδύνατα δυνατά για να την αλλάξεις. Που σε ένοιαζε η κούρασή σου και οι προτεραιότητές σου σταματούσαν και ξεκινούσαν στον έρωτα. Άλλωστε, αυτές ήταν ευδιάκριτες μπροστά σου- κυρίως όμως μέσα σου. Ήξερες ακριβώς τι ήθελες και πόσο το ήθελες. Από αυτά που δεν έλειπε τίποτα. Χρώματα, πάθος, ένταση, συνήθεια, αγνότητα, έρωτας, αγάπη.
Σήμερα όμως ξυπνάς βαρύς. Έχεις αρχίσει να νιώθεις λίγο αδύναμος, ανεπαρκής. Αρχίζεις να μη βρίσκεις νόημα στην καθημερινότητά σου. Δε θέλεις να εντυπωσιάσεις κανέναν. Θέλεις απλώς να σηκωθείς και να βγάλεις μια ακόμη μέρα από πάνω σου. Έχεις νεύρα. Ξεσπάς σε κλάματα με το παραμικρό. Αρχίζεις να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Εσύ ποτέ δεν ήσουν τέτοιος άνθρωπος. Εσύ ξεχείλιζες από χαμόγελο κι αισιοδοξία. Κάνοντας τον βαθύτερο απολογισμό σου καταλήγεις στο ότι είτε το επιδίωξες είτε όχι, έφτασες τελικά να ξενερώσεις!
Δεν ξέρω πόση σημασία έχει πια αν ήρθε με τον χρόνο το ξενέρωμα ή αν το επιδίωξες, ακόμα κι αν μελαγχολείς με τη σκέψη ότι πια δε νιώθεις το καρδιοχτύπι και τη λαχτάρα να ακούσεις κάποιον- ειδικά αυτόν που ένιωσες έρωτα γι΄ αυτόν και πέρασες τόσα μαζί του. Θα ήθελες κάτι μικρό, αυτό που λέμε λίγο- που να σου θυμίσει εκείνον τον άνθρωπο που σου άλλαζε τη σκέψη και τη ροπή και την έκανε πιο όμορφη, τσαχπίνικη και χαρούμενη, με κατεύθυνση, με κέντρο.
Προφανώς κι εκείνος ο άνθρωπος φαίνεται αλλιώς στα μάτια σου πια. Άλλαξε η συμπεριφορά του απέναντί σου. Άλλαξε η δική σου απέναντί του. Έγιναν τα χάδια αδιάφορα. Σκληρές οι καλημέρες. Θεώρησε δεδομένα πράγματα που δεν ήταν ή κουράστηκε. Βαρέθηκες κι εσύ. Σε κάθε περίπτωση έπαψε να δείχνει το ενδιαφέρον και το πάθος του κι εσένα πάλι έπαψε να σου αναστατώνει το μυαλό και το σώμα.
Πόσα πράγματα, αναρωτιέσαι, μπορεί να μπήκαν ανάμεσά σας και σας έκαναν μίζερους στα αισθήματά σας περί έρωτος. Ενδεχομένως να έπαιξαν ρόλο πολλά, όπως τα λόγια που ειπώθηκαν ή που δεν ειπώθηκαν, πράξεις που κουκουλώθηκαν, μικρά πράγματα που ήταν μονόπλευρα, προσπεράσεις γεγονότων που πλανήθηκαν στα κεφάλια σας και μετά παραπλανήθηκαν, καθημερινές συνθήκες και καταστάσεις που νομίσατε ότι ξεπεράσατε, αλλά δεν ξεπεράσατε ποτέ. Τελικά το πάθος εξατμίστηκε και πλέον αρχίζει να φαίνεται σαν λάθος.
Τι νόημα έχει πλέον να μάθεις αν το ξενέρωμα το έφερε ο χρόνος ή αν το έφερες εσύ; Εκουσίως ή ακουσίως αυτό ήρθε. Τώρα μπορεί να ξενέρωσες, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ξε-αγάπησες κιόλας. Αυτό ευτυχώς δεν μπορεί ν’ αλλάξει ποτέ. Γιατί για πάντα, κάποιοι άνθρωποι θα βρίσκονται σε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου, ακόμη κι όταν το μυαλό νερώνει και ξενερώνει. Εσύ, το μόνο που μπορείς να κάνεις πια, είναι να ρίξεις λίγο νερό στο κρασί σου και να πας παρακάτω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νατάσα Αυγούστη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
