Disclaimer: η ιστορία που ακολουθεί είναι σκληρή, περιέχει ενοχλητικές εικόνες και είναι εντελώς πραγματική. Το Pillowfights.gr, η στήλη «Πολίτης Veign» αλλά και η ελληνική νομοθεσία καταδικάζουν στο μέγιστο τις πρακτικές που πρόκειται να διαβάσετε.
Βρισκόμαστε στον αμερικανικό Νότο, στα τέλη των 80s. Ο Bryan Loudermilk είναι ένα αγοράκι σαν όλα τα άλλα. Δεν τα πηγαίνει καλά στο σχολείο, αλλά είναι ένα γλυκό αγόρι. Τα ματάκια του κοιτάνε τον κόσμο γύρω του γεμάτα θαυμασμό, και η αθωότητά τους λάμπει σε κάθε τι που αντικρίζουν. Στα σύννεφα, τον ουρανό, την θάλασσα, τα κορίτσια… ειδικά τα κορίτσια. Του Bryan του αρέσουν τα όμορφα κοριτσάκια. Του αρέσει ιδιαιτέρως όταν φοράνε φορεματάκια και φαίνονται τα πόδια τους. Δεν κάνει κάτι κακό, σωστά; Σε πολλά αγοράκια, μικρά και μεγάλα, αρέσουν τα γυναικεία πόδια.
Έρχεται το γυμνάσιο, η εφηβεία, και μια καθηγήτρια βγαλμένη από τις φαντασιώσεις του. Όμορφη, νέα, ψηλή και με ωραία πόδια. Φοράει πάντα σανδάλια, και τα πόδια της είναι πραγματικά έργα τέχνης. Ο Bryan έχει αμέτρητες ονειρώξεις μαζί τους, τα φαντάζεται να τον κλοτσούν, να τον ποδοπατούν, να ξεκουράζονται πάνω του όταν Εκείνη διδάσκει και να τον λιώνουν μετά με μανία. Νιώθει ανάξιος έστω να λατρέψει τα θεϊκά πόδια της. Το μόνο που μπορεί να κάνει για αυτά είναι να προσφέρει μια θυσία.
Βγαίνει στο προαύλιο για να κυνηγήσει για τη θεά του και το θήραμα του είναι μια μικρή πασχαλίτσα. Την ακινητοποιεί χωρίς να την σκοτώσει, της βάζει κόλλα στιγμής στην κοιλιά και την τοποθετεί στο πάτωμα, στον δρόμο για την έδρα. Όταν χτυπάει το κουδούνι, ο Bryan παρακολουθεί με δέος καθώς η θεά του ανεβαίνει στο βάθρο της εξουσίας της και το πόδι της προσγειώνεται πάνω στην πασχαλίτσα, συνθλίβοντας την. Η καθηγήτρια κοιτάζει ατάραχη την αίθουσα, δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι μόλις πάτησε ένα έντομο, αλλά αυτό το αδιάφορο βλέμμα της κάνει τον Bryan να χάνεται ακόμα πιο πολύ στις φαντασιώσεις του και να πιστεύει ακράδαντα πως η θυσία του έγινε αποδεκτή.
Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια των σχολικών του ετών, θα προσφέρει διάφορες θυσίες ακόμα στην Θεά του: έντομα, ζωύφια, ακόμα και μικρές σαύρες, όλα κολλημένα στο πάτωμα, περιμένοντας καρτερικά το τέλος τους στα πόδια της θεάς του. Κάθε τέτοιος θάνατος είναι ένας πνευματικός οργασμός για αυτόν, μια μακάβρια ονείρωξη και μια αναβίωση της επιθυμίας του να το ζήσει και αυτός.
Στο σχολείο, ο Bryan γνωρίζει τη Stephanie. Ψηλή κοπέλα, Ινδιάνα της φυλής Seminole, πολύ όμορφη. Ερωτεύονται αμέσως. Εγκαταλείπουν το σχολείο και αρχίζουν την δική τους οικογένεια. Ως σύζυγος, ο Bryan δεν είναι ιδιαιτέρως υποδειγματικός, ακριβώς το αντίθετο. Η Stephanie αναγκάζεται να πραγματοποιήσει κάθε φαντασίωση του, συχνά υπό την απειλή βίας. Κάθε μέρα, ο Bryan γίνεται το προσωπικό της χαλάκι για ώρες, όμως αυτό δεν του αρκεί.
Βάζει αγγελίες και προσφέρει τον εαυτό του ως σκλάβο σε όποια κοπέλα το επιθυμεί, πληρώνοντας μάλιστα καλά. Μέσα από αυτές τις αγγελίες ξεκινάει και η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Jeff Vilencia, έναν από τους πιο ακραίους παραγωγούς ταινιών που έζησαν ποτέ. Ειδικεύεται στο να κινηματογραφεί κορίτσια που λιώνουν με τα πόδια τους διάφορα αντικείμενα.
Στο πρόσωπο του, ο Bryan βρήκε έναν άνθρωπο που μπορούσε να τον καταλάβει. Του μίλησε για όλα. Για το ότι εύχεται να μπορούσε να είναι αόρατος για να ξαπλώνει μπροστά από κοπέλες και να τον πατάνε χωρίς να το καταλαβαίνουν, ή το πόσο ωραία θα ήταν να βρισκόταν σε έναν κόσμο που οι γυναίκες είναι γιγαντιαίες, και να είναι σκλάβος τους. Μάλιστα του έστειλε και ένα ιδιόχειρο σκίτσο με τίτλο «Η Οργή της Θεάς», στο οποίο μια τέτοια γυναίκα συνθλίβει με το πόδι της έναν άνδρα. Το είχε υπογράψει ως «ένας μικροσκοπικός ποδοσκλάβος».
Η παρέα με τον Vilencia τον επηρέασε πάρα πολύ, κι έτσι έστησε τη δική του εταιρία παραγωγής. Δημιουργούσε και πωλούσε υλικό στο οποίο κοπέλες επιδείκνυαν τα πόδια τους, και στη συνέχεια τον ποδοπατούσαν. Ακόμα και η ίδια του η ξαδέλφη συμμετείχε σε αυτά τα βίντεο, ποδοπατώντας τον γυμνή μαζί με την γυναίκα του, φορώντας μόνο τις γόβες στιλέτο της. Ο τομέας ειδίκευσης τους όμως ήταν άλλος.
Στην άνεση του σπιτιού τους, οι κοπέλες του Bryan ποδοπατούσαν και σκότωναν κάθε μορφή ζωής που μπορούσε να ακινητοποιηθεί και υποβληθεί σε αυτό το βασανιστήριο. Τα έντομα και οι μικρές σαύρες ήταν μόνο η αρχή, σύντομα οι επιχειρήσεις επεκτάθηκαν σε όλα τα μικρά ζώα, οικόσιτα και κατοικίδια, όπως κουνέλια, κοτόπουλα, παπάκια, και γατιά. Οι συνεργάσιμες κοπέλες έπαιρναν 50 δολάρια την ώρα, όμως όσες προσπαθούσαν να ξεφύγουν γνώριζαν την βίαιη πλευρά του και κατέληγαν στο νοσοκομείο. Ταυτόχρονα, πέραν της ιδιότητας του ως παραγωγός, έκανε και τα πρώτα του βήματα ως προαγωγός, νοικιάζοντας τις θεές του έναντι αδράς αμοιβής σε ενδιαφερόμενους που ήθελαν να γνωρίσουν τη θεϊκή ταπείνωση. Ο μικροσκοπικός ποδοσκλάβος που μπάνιζε την καθηγήτρια του είχε φτιάξει πλέον μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Ένα απόγευμα του ίδιου καλοκαιριού, η αστυνομία βρήκε το πτώμα του Loudermilk κάτω από το αυτοκίνητο του. Σε μια προσπάθεια να ζήσει την απόλυτη φαντασίωση σύνθλιψης, είχε σκάψει ο ίδιος ένα χαντάκι κάτω από τις ρόδες και είχε αφήσει το αμάξι να κυλήσει πάνω του. Μετά από αρκετές βασανιστικές ώρες εσωτερικής αιμορραγίας, ο Bryan άφησε την τελευταία του πνοή. Χωρίς αυτόν, η αυτοκρατορία του κατέρρευσε, οι κοπέλες πήγαν στην αστυνομία, η κοινή γνώμη έμεινε εμβρόντητη και το Κογκρέσο των ΗΠΑ πέρασε ειδική νομοθεσία για την απαγόρευση της δημιουργίας, κατοχής και διακίνησης αυτών των ταινιών.
Όλοι έχουμε μια σκοτεινή πλευρά. Τα φετίχ είναι η επισκεπτήρια κάρτα που μας αφήνει για να την βρούμε και να την γνωρίσουμε. Μερικές φορές όμως, αντί να μας δώσει το χέρι, μας τραβάει στην κόλασή της.
Ακολουθεί απόσπασμα από την ταινία Squish του Vilencia.
Συντάκτης: Veign Crowley
