Έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα γράμματα του BDSM, σήμερα θα αποκλίνουμε από το συνηθισμένο μας ύφος για να πάμε ένα σύντομο ταξίδι.
Η Ανατολή είναι ένας μαγικός τόπος γεμάτος μυστικά και παράξενους θησαυρούς που δεν έχει συνηθίσει το Δυτικό μάτι. Ας μην ξεχνάμε ότι από εκεί έρχεται η παραδοσιακή τέχνη του δεσίματος με σχοινί, το αγαπημένο μας Shibari, το οποίο ιστορικά είχε χρησιμοποιηθεί από τους πολεμιστές samurai προκειμένου να ακινητοποιούν τους αιχμαλώτους τους. Ακόμα και σήμερα μπορεί να βρει κανείς πάρα πολλά φετίχ που πηγάζουν από την Ανατολή και που δείχνουν ξένα ή ακόμα και αποκρουστικά για την Δύση.
Για το Nyotaimori άκουσα για πρώτη φορά σε ένα ταξίδι μου, παραδόξως όχι στην Ανατολή αλλά κάπου στην Ευρώπη. Η κοπέλα που με συντρόφευε, σύντροφος όχι μόνο στο ταξίδι αλλά και σε πιο σκοτεινές εμπειρίες, εντόπισε ένα γραφικό sushi bar στο οποίο καθίσαμε και απολαύσαμε το καλύτερο dragon roll που έχω φάει μέχρι σήμερα.
Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη, οι φωνές από την κουζίνα ζωηρές, ενώ τα χρώματα και τα αρώματα είχαν πλημμυρίσει τις αισθήσεις μας – το μέρος δεν ήταν μια τουριστική παγίδα, αλλά ένας χώρος που οι αλλοδαποί Ασιάτες θα μπορούσαν να νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Πίνοντας το παραδοσιακό sake μετά το φαγητό, πιάσαμε την κουβέντα για την Ιαπωνική κουλτούρα, και εκεί με χαρά διαπίστωσα πως το βάθος των γνώσεων της για αυτόν τον εντυπωσιακό πολιτισμό ήταν τεράστιο. Πάνω στην κουβέντα μου ανέφερε το Nyotaimori – μια λέξη που με μπέρδεψε, καθώς η ακριβής της μετάφραση είναι «διάταξη γυναικείου σώματος».
Η κοπέλα χαμογέλασε και μου εξήγησε τι ακριβώς είναι.
Η παράδοση αυτής της πρακτικής χάνεται στα βάθη του χρόνου, αλλά οι ιστορίες την θέλουν να πηγαίνει χέρι χέρι με την Yakuza, την Ιαπωνική εξαδέλφη της Ιταλικής Mafia. Τα μεγάλα κεφάλια της Yakuza συνήθιζαν κάνουν εορτές στις οποίες προσέφεραν στους καλεσμένους τους ποτό, φαγητό και κοπέλες, στην συσκευασία του ενός.
Η νεαρή κοπέλα ξάπλωνε ολόγυμνη πάνω στο τραπέζι και δίπλα της τοποθετούσαν την κανάτα με το sake ενώ πάνω της σέρβιραν τα sushi rolls. Εκείνη έπρεπε να μένει εντελώς ακίνητη για όλες τις ώρες που κρατούσε η διαδικασία, καθώς ο ρόλος της ήταν κυριολεκτικά αυτός του ζωντανού πιάτου, ενώ σε περίπτωση που αυτή τον έσπαγε έστω και λίγο, είχε να αντιμετωπίσει την οργή επαγγελματιών δολοφόνων. Εκτός από την εξαιρετικά επίπονη αυτή διαδικασία, η κοπέλα έπρεπε να υποστεί μια έντονη προετοιμασία που περιλάμβανε ένα εξαιρετικά παγωμένο μπάνιο, προκειμένου να πέσει η θερμοκρασία του σώματος της ώστε να μην χαλάσει το ψάρι που βρίσκεται στο sushi. Μόλις τελείωνε το φαγοπότι, η κοπέλα αναλάμβανε τον επόμενο ρόλο της, που πρέπει να είναι προφανής – κάπως έτσι πρέπει να βγήκε η έκφραση «γλύψαμε και τα πιάτα»
Είχαμε ενθουσιαστεί με την ιδέα. Όπως ήταν φυσικό, με το που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο το δοκιμάσαμε. Η εμπειρία ήταν εξαιρετικά έντονη. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά το κλειδί για να γίνει σωστά μια τέτοια σκηνή είναι πρώτον, τα πάντα να γίνονται με άνεση χρόνου, καθώς μεγάλο στοιχείο της μαγείας είναι οι αργοί ρυθμοί με τους οποίους κυλάνε αυτές οι σκηνές, και δεύτερον να υπάρχει διαρκώς ο φόβος της τιμωρίας που να καθηλώνει το ζωντανό μας πιάτο στη θέση του. Αυτό χτίζει μια υπέροχη ένταση, η οποία αποκλιμακώνεται σιγά σιγά ενώ το φαγητό οδεύει προς το τέλος του και στον σύντροφο μας φουντώνει το αίσθημα της προσμονής. Μετά την τελευταία μπουκιά, η σκηνή μπορεί να γίνει καθαρά ερωτική, καθώς κυριολεκτικά μένεις με μια εντελώς παραδομένη σε εσένα κοπέλα, σερβιρισμένη στο τραπέζι σου, ελαφρώς λερωμένη με σάλτσα σόγιας την οποία μπορείς να καθαρίσεις με το στόμα σου, είτε άκρως φετιχιστική, καθώς δίπλα σου υπάρχουν ήδη αναμμένα κεριά, μια κανάτα με καυτό sake και μια υποτακτική που έχει ήδη μπει στην ψυχολογία του αντικειμένου.
Οι πιθανότητες είναι άπειρες.
Το Nyotaimori έχει επιβιώσει ακόμα και στις μέρες μας, σε διάφορα σημεία της Ανατολής, κυρίως στα κακόφημα μπαράκια της Μπανγκόκ. Δυστυχώς ο κίνδυνος της σαλμονέλας είναι αρκετά αποθαρρυντικός για κάποιον που θα ήθελε να δοκιμάσει μια τέτοια εξωτική περιπέτεια, οπότε ελάχιστοι δυτικοί το έχουν τολμήσει. Παρόλα αυτά, η Δύση έχει δύο δικά της φετιχ εξερευνώντας όμως ξέχωρα την ερωτική διάσταση της αντικειμενοποίησης και του φαγητού. Τα φετίχ αυτά είναι αρκετά πιο προσιτά σε αρχαρίους, και θα σας πρότεινα να τα δοκιμάσετε ως ένα βαθμό, ειδικά το δεύτερο είναι παντελώς απενοχοποιημένο.
Το πρώτο είναι το human objectification. Πολύ απλά, τοποθετείς τον υποτακτικό σου σε μια συγκεκριμένη στάση και του φέρεσαι σαν να είναι έπιπλο. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος εφαρμογής αυτής της στάσης είναι στα τέσσερα, ως τραπεζάκι οι γυναίκες και ως σκαμνάκι οι άνδρες, καθότι ένας άνδρας μπορεί πιο εύκολα να στηρίξει το βάρος μιας γυναίκας παρά το αντίθετο. Το κλειδί παραμένει η προσμονή της ερωτικής πράξης, όπως και πριν, με συχνά πειράγματα και υποσχέσεις πως αν το έπιπλο μας παραμείνει πιστό στο ρόλο, θα κάνουμε την αμοιβή να αξίζει. Είναι αρκετά συνηθισμένο ως ζέσταμα σε αρκετές BDSM σκηνές, ενώ πιο προχωρημένοι παρτενέρ μπορούν να υιοθετήσουν τον ρόλο ζωντανού γλυπτού σε αρκετά εντυπωσιακές στάσεις, έχοντας ως πρόκληση το να διατηρήσουν την στάση αυτή όσο περισσότερο γίνεται.
Το δεύτερο είναι το food play, αρκετά αθώο, αφορά οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιχνίδια φαγητού. Αυτό αφορά και vanilla ζευγάρια, καθώς υπάρχει ένας ιδιαίτερος αισθησιασμός στο πώς καταναλώνονται ορισμένα φαγητά. Όλοι έχουν δει μια κοπέλα να γλύφει προκλητικά ένα παγωτό, ή ίσως μια φράουλα με λίγη σαντυγί. Είναι ένας πολύ απολαυστικός και νόστιμος τρόπος να μπεις κάτι καινούργιο στο κρεβάτι…ή το τραπέζι. Κάποιοι το πάνε ακόμα παρακάτω και χρησιμοποιούν τα πιο φαλλόμορφα φρούτα και λαχανικά σε παιχνίδια διείσδυσης, μια απόπειρα που πρέπει πάντα να γίνεται με προσοχή και πάντα με χρήση σωστής προφύλαξης (latex) για αποφεύγονται τυχών κατάλοιπα τροφής που ίσως οδηγήσουν σε μολύνσεις, ή ακόμα χειρότερα σενάρια. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλές food play κοινότητες που έχουν μεταφέρει το φετίχ τους με το φαγητό σε εντελώς άλλο επίπεδο, εκτός ορίων της φαντασίας, αλλά θα ασχοληθούμε με αυτές σε μελλοντικό αφιέρωμα.
Όπως πάντα, είμαι διαθέσιμος για κάθε πρόταση, σχόλιo ή απορία που ίσως έχετε μέσω της σελίδας μου στο facebook. Μέχρι την επόμενη φορά, play safe.
Συντάκτης: Veign Crowley
