Είναι παντού γύρω μας. Παίζει καταλυτικό ρόλο στη δουλειά μας, στις φιλίες μας, στις σχέσεις μας.
Ο ζυγός της εξουσίας είναι μια αόρατη διελκυστίνδα δύναμης, που μας άγει και μας φέρει από την ημέρα που γεννιόμαστε.Από την πρώτη μέρα στο σχολείο και τις πρώτες μας παρέες, ένα πράγμα γίνεται σαφές. Κάθε άνθρωπος έχει αξία, και αυτή είναι τόσο πολύ συγκεκριμένη, που φαίνεται με την πρώτη, άντε με μια δεύτερη ματιά. Φυσικά, δεν μπορείς πάντα να συγκρίνεις δύο ανθρώπους μεταξύ τους, όμως αυτό δεν συμβαίνει επειδή η κοινωνία είναι αγγελικά πλασμένη, αλλά γιατί σπάνια τα μαθηματικά είναι αρκετά καθαρά. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει, τα πράγματα είναι ανατριχιαστικά ξεκάθαρα. Πάντα υπάρχει ο πάτος, και όλοι ρίχνουμε τα σκουπίδια μας εκεί: το παιδάκι στην τάξη που δεν το κάνει κανείς παρέα, το αγόρι που φρικάρουμε στο ενδεχόμενο να μας την πέσει, ο συνάδελφος που προσευχόμαστε να μην μας μιλήσει στο διάλειμμα. Αντίστοιχα, πάντα υπάρχει και το ταβάνι – ο γκόμενος που μας φτύνει, ο προϊστάμενος που μπορεί να μας δώσει προαγωγή, ο πιο cool μαθητής του σχολείου. Και σαν ελατήρια, τείνουμε να αναπηδούμε ανάμεσα στον πάτο και την οροφή, προσπαθώντας να εταιροπροσδιορίσουμε την δική μας αξία halfway between the gutter and the stars, που λέει και ο Fat Boy Slim.
Όταν μυηθείς στο BDSM φυσικά, αυτό το κοινωνικό δόγμα καταρρέει. Φυσικά, όχι μόνο αυτό, αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα. Μπαίνεις σε μια BDSM σχέση, και ξαφνικά δεν φοβάσαι ούτε πάτους, ούτε ταβάνια. Το Συμβόλαιο τοποθετεί τον κάθε παρτενέρ στην αντίστοιχη θέση και από αυτήν παίζουν το αρχαίο παιχνίδι της αποπλάνησης και του mindfuck, πολύ πιο ισότιμα από όσο φαίνεται σε κάποιον εκτός.
Νομίζεις πως υπάρχει ιεραρχία επειδή ο ένας κρατάει το μαστίγιο; Η φαντασίωση είναι και των δύο. Και εκεί είναι που νιώθεις πραγματικά ελεύθερος για πρώτη φορά, εκεί είναι που κοιτάς τη μέχρι τώρα ζωή σου όπως ο Neo το Matrix, και βλέπεις τον κώδικα του φετιχισμού πίσω από κάθε ανθρώπινη σχέση. Βλέπεις όλα τα αφεντικά που κατέστρεψαν τις επιχειρήσεις τους σε μια μάταιη προσπάθεια να κερδίσουν τον τίτλο του κύριου μέσα από τα σφιγμένα δόντια και προσποιητά χαμόγελα τρομοκρατημένων υπαλλήλων. Βλέπεις όλους τους ευαίσθητους ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν σε ψυχοφθόρες σχέσεις επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να απενοχοποιήσουν την επιθυμία τους για πόνο. Η κοινωνία είναι μια σκύλα που φοράει δερμάτινα, και είτε σε κάνει σκλάβο , είτε γίνεσαι αφέντης της.
Και τότε δύο πράγματα ίσως συμβούν. Το πρώτο είναι να σκεφτείς πως οι BDSM σχέσεις ωχριούν σε μέγεθος σαδισμού και μαζοχισμού από τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις. Δε μου αρέσουν οι απόλυτες τοποθετήσεις, αλλά εδώ ένα δίκιο υπάρχει – μόλις προχτές μου είπε κάποιος με περισσή παρρησία, πως τελικά είμαι «πιο νορμάλ από τους νορμάλ», και μιλάμε για ένα άτομο που φαινομενικά δείχνει ο ορισμός του cleancut.
To δεύτερο ενδεχόμενο είναι να απελπιστείς. Ίσως κοιτάξεις όλο αυτό το τσιμεντένιο μπουντρούμι που πληρώνουμε για να υποτασσόμαστε, και αναρωτηθείς αν αυτή είναι τελικά η ζωή σου – μια συνεχόμενη μάχη για να μην σου πάρει κανείς τον αέρα, ένας πόλεμος δίχως τέλος ανάμεσα σε αφέντες και σκλάβους, μόνο και μόνο για να μπορείς να φωνάξεις στο τέλος της ημέρας πως υπάρχεις και αξίζεις. Αυτή είναι μια απελπισία που είναι κατανοητή, αλλά η ωριμότητα βοηθάει στην αντιμετώπιση της. Και μερικές φορές, το να ακούς τις ιστορίες των άλλων κάνει επίσης θαύματα. Ο Χόρχε Μπουκάι διήγηθε την ιστορία του νεαρού μαθητή που ο δάσκαλος του τον έστειλε στο χωριό για να πουλήσει το παλιό του δαχτυλίδι στο παζάρι για δέκα ασημένια νομίσματα, ποσό τεράστιο για τους αγρότες. Αφού πέρασε πολλές ημέρες μέσα στην αποτυχία, ο δάσκαλος τον έστειλε στην μεγάλη πόλη για να το πουλήσει στον ειδικό επί δαχτυλιδιών, τον κοσμηματοπώλη του βασιλιά, ο οποίος ενθουσιασμένος πλήρωσε διακόσια νομίσματα επί τόπου για ένα τόσο σπάνιο κειμήλιο.
Ηθικό δίδαγμα; Η κοινωνία φοράει δερμάτινα, αλλά να σε νοιάζει μόνο για το ποια είναι η αξία σου στα μάτια όσων ξέρουν, και όχι στο παζάρι του χωριού.
Συντάκτης: Veign Crowley
