«Αντέχεις μωρό μου να λέμε μόνο αλήθειες;»

Σχέσεις, συναισθήματα, προσδοκίες, υποσχέσεις. Όλα αυτά που μένουν μέσα μας, εμφωλεύουν στα βαθύτερα εσωτερικά μας, αγκιστρώνονται και παραμένουν ισόβια σαν ακίνητα, κρεμασμένα κάδρα στα βλέμματά μας. Να μας καθορίζουν, να μας εμπνέουν, να μας χαρακτηρίζουν, να μας καθοδηγούν σε προδιαγεγραμμένες πορείες. Κι έρχονται στιγμές που ξεφυλλίζουμε τα κιτρινισμένα, διάστικτα με κόκκινες μουτζούρες ημερολόγιά μας και προσπαθούμε να συντάξουμε άτσαλα, ανεπιτήδευτα και βιαστικά, σημαντικούς απολογισμούς. Από εκείνους τους ισόβιους, που περιγράφουν με αναλυτικές λεπτομέρειες τη ζωή μας. Από αυτούς, που νιώσαμε ότι μας στιγμάτισαν στο πέρασμα του χρόνου, που μέσα τους δελεάσαμε την εμπειρία, κατακτήσαμε το νόημα της ζωής κι αναθεωρήσαμε αρχέγονα ριζωμένες αντιλήψεις μας. Και μ΄ αυτόν τον τρόπο συνεχίσαμε τις αέναες πορείες μας. Από εκείνες, που δε διστάσαμε ούτε μια άτολμη στιγμή ν΄ ακολουθήσουμε. Τις δύσκολες, τις αφανείς, τις κακοτράχαλες. Τις κρυμμένες μέσα στα δύσβατα μονοπάτια μας, τα στρωμένα κυρίως με προκλήσεις και εμπόδια.

Γνωρίζουμε ότι όλα τα σημαντικά, όλα τα μεγαλειώδη, προκύπτουν από τον τρόπο που οι λέξεις αναρριχώνται στα χείλη, ακροβατούν παράτολμα και πάντα χωρίς δίχτυα ασφαλείας, με στόχο ν΄ αγγίξουν τ’ αφτιά μας. Όλες εκείνες οι προτάσεις που θα γεννηθούν για μια μοναδική φορά, θα ζήσουν αιωρούμενες στα κενά δωμάτια χρωματίζοντας για λίγο τη χροιά της φωνής μας και θα εκπνεύσουν θνητές κι ανήμπορες, μέσα στο μυαλό του ανθρώπου που θα μας αφουγκραστεί. Ώστε ο σκοπός της πολυπόθητης επικοινωνίας να πραγματωθεί. Ν΄ ανταλλαχθούν οι εικόνες, να πάρουν φωτιά οι ακραιφνείς νοητικές συνάψεις, να τεντωθούν οι άρρηκτοι δεσμοί, που η επικοινωνία επίμονα θέλει να δοκιμάσει τα όρια τους. Για να στάξει, μια στάλα εμπιστοσύνης, μόνο.

Έρχονται κι εκείνες οι στιγμές, που σκέφτεσαι όλα αυτά που δεν έχεις τολμήσει να ανασύρεις στην επιφάνεια, γιατί φοβάσαι να διαταράξεις την ηρεμία του τοπίου στις σχέσεις σου. Νιώθεις μικρά σκουριασμένα καρφιά να σε τρυπούν κάτω από τη γλώσσα, μέσα σ΄ όλα εκείνα τ΄ ανείπωτα, μα δεν αποφασίζεις να τα βγάλεις και να τα πετάξεις στα ειπωμένα. Τ΄ αφήνεις να σαπίζουν μέσα σου, να σ΄ ενοχλούν και να σε κατακερματίζουν. Φοβάσαι να τα πεις, φοβάσαι να τ΄ αφήσεις να εξαϋλωθούν στον αέρα. Και νιώθεις ότι εξαπατάς για άλλη μια φορά τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε μια ατελεύτητη διαδικασία αναβολής και μετάθεσης. Τ΄ αφήνεις όλα να πλανώνται σε αδιάλειπτες τροχιές γύρω από εκείνο το απροσδιόριστο κι αναβαλλόμενο διηνεκές. Σκεπτόμενος, ότι κάποια στιγμή θα λυγίσεις τ’ αόρατα σιδερένια δεσμά των χειλιών σου και θ΄ αφήσεις ν΄ ακουμπήσουν στ΄ αφτιά του ανθρώπου σου όλα εκείνα που δε θέλεις άλλο να παραμείνουν κρυμμένα στη σιωπή.

Μα εσύ θα τολμήσεις και παράλληλα θα δώσεις μια ευκαιρία στ΄ ανομολόγητα ώστε να μεταμορφωθούν σε εκμυστηρεύσεις. Γιατί ξέρεις ότι οποιαδήποτε μορφή υποκρισίας ποτέ δε σου ταίριαζε. Γιατί το ανάστημά σου δεν μπορεί να χωρέσει και να κρυφτεί πίσω από κανένα ψέμα, πίσω από οποιαδήποτε φθηνή κι ανυπόστατη δικαιολογία. Θα αρπάξεις, όπως πάντα, τις ευθύνες που σου αναλογούν, θα τις κοιτάξεις κατάματα και θα έρθεις αντιμέτωπος με τις αλήθειες που πονούν όμοια με πληγές όταν τις αγγίζεις. Κι εκεί, θα ξεκινήσουν να γράφονται πάλι με άλικα μελάνια οι χωρίς αιτία απολογισμοί. Κι αρχίζει η αυτοκριτική να παίρνει μορφή στον καθρέφτη αντίκρυ σου, ο διάλογος να βάζει φωτιές στις λέξεις σου, η αυτοβελτίωση να ικετεύει τη στοργή σου.

Κάνεις αυτό που νιώθεις, πάνω απ’ όλα, λοιπόν. Επικοινωνείς. Αφήνοντας ό,τι σε ταλανίζει να περάσει απέναντι και να γίνει κατανοητό από τον άνθρωπο που σ΄ ενδιαφέρει. Να το δεχτεί, να το επεξεργαστεί, να το αφομοιώσει και ν΄ αφεθεί στις εσωτερικές αλλαγές που αυτό του επιβάλλει. Γιατί τελικά και οι δυο είστε εδώ για να διεκδικήσετε μια σχέση αληθινή, μια σχέση που σας ταιριάζει και σας αξίζει. Κι είστε και οι δυο έτοιμοι γι’ αυτό το παιχνίδι της διττής, αμοιβαίας συνδιαλλαγής. Αυτό το παιχνίδι, που αρχίζει και τελειώνει μέσα από το ατέρμονο ενδιαφέρον σου για το αν ο άλλος σε θέλει ή όχι στη ζωή του.

Για το αν ο άλλος επιθυμεί ν΄ ανοιχτεί, ν΄ αφεθεί με ενάργεια κι εμπιστοσύνη στα χέρια σου. Γιατί μέσα από αυτή την αμοιβαιότητα, ο καθένας θα πρέπει να τσαλακώσει τις μάσκες του, να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, να μείνει γυμνός μόνο με ξεκάθαρα συναισθήματα και προθέσεις. Με τον αληθινό του εαυτό. Δείχνοντας στον άλλο μόνο αληθινά πρόσωπα, μόνο διαυγή συναισθήματα. Γιατί κανένα ψέμα, καμία επιτηδευμένη μάσκα προστασίας δεν μπορεί να κτίσει οποιαδήποτε αληθινή σχέση. Κι αυτό προσπαθείς να βγάλεις από τον άνθρωπο που μπορεί να στέκεται έστω και καταρρακωμένος απέναντί σου. Αλήθειες. Επειδή, στις ισότιμες σχέσεις, κανένα ίχνος υποκρισίας δεν αξίζει να γίνει αποδεκτό. Μόνο στυγνές αλήθειες! Τις αντέχεις;