Φόβος VS θέλω: 1-0

Βρίσκεσαι για άλλη μια φορά απέναντι σ΄ εκείνες τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις. Σε κοιτούν από τη γωνία με κόκκινα, έντονα μάτια γεμάτα επιθετικότητα, καθώς αλυχτούν, θυμίζοντάς σου ότι τις αγνόησες εκατοντάδες φορές και ξέρεις ότι δε θα σου το συγχωρέσουν αυτή τη φορά. Τις αφήνεις ατίθασες, παραμελημένες και μόνες, ενώ εκείνες ουρλιάζουν ξανά, διεκδικώντας να δώσουν κατευθύνσεις στη ζωή σου.

Άλλες φορές πάλι, σε κοιτούν με μάτια ικετευτικά, παρακαλώντας σε να τις πάρεις, γιατί κουράστηκαν πια να σε περιμένουν. Σε παρακινούν, γαλήνια, τάζοντάς σου τα όνειρα που γεννήθηκαν μέσα σου στο πέρασμα του χρόνου και ‘μείναν να καλυφθούν με πέπλα από τη σκόνη της εγκατάλειψης. Προσπαθούν να σε δελεάσουν για ν΄ ακολουθήσεις τον δρόμο τους. Μα εσύ αρχίζεις και τις φοβάσαι πάλι. Ξέρεις ότι αν τις πάρεις μαζί σου, θα πρέπει ν΄ αλλάξεις τη ζωή σου σε πολλά κι αυτός ο άγνωστος, απάτητος δρόμος που ξετυλίγεται μπροστά σου, σε τρομάζει.

Τελικά, αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι αυτοί οι φόβοι, που αναδεύονται και σαλεύουν στους λαβύρινθους του μυαλού σου, σου δένουν τα χέρια και σε σέρνουν δεσμώτη στην αναβλητικότητα, στη ματαίωση, στην ακύρωση όλων όσων σκέφτεσαι, ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις με περισσή ευκολία.

Θυμάσαι, ότι ο φόβος φώλιαζε μέσα σου από τότε που ήσουν παιδί, όταν τα βράδια στο μυαλό σου η φαντασία σου ανέβαζε ατάλαντες, ερασιτεχνικές παραστάσεις με ήρωα τη χαμένη σου αυτοεκτίμηση και συμπρωταγωνίστρια τη σκληρή κι ακαλαίσθητη φιγούρα της αποτυχίας. Άκουγες εκείνες τις ασίγαστες φωνές των απατηλών μεγάλων προσδοκιών, που αντηχούσαν άλλοτε υπόκωφα κι άλλοτε έντονα στ’ αφτιά σου και σ΄ έκαναν να τρομάζεις πάλι. Κι αν καταρρεύσουν; «Αν δεν μπορέσω να καταφέρω ό, τι σημαντικό και σπουδαίο περιμένουν όλοι από μένα;»

Γιατί αυτές οι ανυπόληπτες προσδοκίες δεν ήταν μόνο δικές σου. Ήταν κι όλων εκείνων γύρω σου, που πάντα περίμεναν κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο από σένα. Κι εσύ ένιωθες ότι είχες καθήκον ν’ ανταποκριθείς σε όλους εκείνους τους ρόλους, που σου είχαν αναθέσει. Γιατί για εκείνους, αλλά ίσως και για σένα, η αξία σου εξαρτιόταν από την επιτυχία σου σε όλες εκείνες τις πρόχειρα σκηνοθετημένες παραστάσεις της ζωής σου.

Ήταν κι εκείνοι οι φόβοι μήπως και μείνεις μόνος. Πόσες φόρες δεν έκανες πίσω σε όλα, γιατί η σκιά της μοναξιάς άπλωνε απειλητικά τα γκρίζα πλοκάμια της πάνω σου κι εσύ επέλεγες να παραμείνεις αιχμάλωτος σε σχέσεις που δε σε ικανοποιούσαν; Μόνο και μόνο γιατί η μοναξιά σε στράγγιζε κάθε φορά που γινόσουν επιδέξια μαριονέτα στα χέρια της. Σ΄ έκανε να διστάζεις ακόμη και μπροστά σε οποιαδήποτε αλλαγή πορείας ήθελες να χαράξεις στις συνήθεις διαδρομές σου. Γιατί θα έπρεπε να ακολουθήσεις εκείνα τ’ άγνωστα μονοπάτια της ζωής σου, με φθαρμένους χάρτες στην τσέπη του πολυφορεμένου, τζιν παντελονιού σου και με μια παλιά απομαγνητισμένη πυξίδα στο χέρι. Κι ήξερες, ότι με εφόδια σαν κι αυτά, δε θα μπορούσες να πας μακριά.

Ήταν μετά κι εκείνος ο φόβος της απόρριψης, που γεννιόταν πολλές φορές μέσα στο μυαλό σου και καταδυνάστευε τις σκέψεις σου. Κι αν μου πουν όχι; Αν με αρνηθούν; Αν μου φερθούν σκληρά και με πληγώσουν με τη συμπεριφορά τους; Αν με σημαδέψουν οι αγενείς, ιταμές λέξεις τους, που θα ανέβουν στα χείλη τους μόνο και μόνο για να με λοιδορήσουν; Μόνο και μόνο για να αισθανθούν για λίγο, καλύτεροι από μένα; Κι έτσι, προτιμάς πολλές φορές να παραδίδεσαι σε δειλές κι άτολμες δεσμεύσεις, που παραμένουν επιδερμικές, αβαθείς και χωρίς νόημα, αλλά πάντα ασφαλείς ότι δε σ΄ αγγίξουν συναισθηματικά. Ότι δε θα κάνουν την αδέσποτη καρδιά σου να σκιρτήσει μάταια.

Μετά ανασύρεται από μέσα σου συχνά εκείνος ο φόβος, μήπως και δεν προλάβεις να κάνεις όλα αυτά που ονειρεύεσαι μια ζωή. Θα φτάσει ο χρόνος για όλα αυτά τα πρόχειρα, τσαλακωμένα σχεδιαγράμματα που καταγράφουν δονκιχωτικούς στόχους κι επιδιώξεις, πάνω στα κουρελιασμένα μπλοκ ιχνογραφίας της ζωής σου; Θα προλάβεις να κονταροχτυπηθείς με τους ανεμόμυλους, που ορθώνονται όμοιοι με γίγαντες μέσα σου;

Κάνε ένα βήμα μπροστά, λοιπόν! Μη δίνεις σημασία στους φόβους σου. Μην ακούς ό, τι ψιθυρίζουν μέσα στ΄ αφτιά σου. Νίκησέ τους και προχώρα. Τόλμα να ζήσεις, ό, τι το μυαλό σου δε σ΄ αφήνει. Γιατί η ζωή είναι μόνο μία, τη ζεις μόνος και τελικά, τη ζεις καλύτερα χωρίς δισταγμούς, διλήμματα και φόβους. Κάνε τα βήματά σου λοιπόν, ανέβα τις σκάλες και πήγαινε να ξεχρεώσεις εκείνη τη ληξιπρόθεσμη αγκαλιά, που την έχεις υποσχεθεί σ΄ αυτούς που αγαπάς βαθιά κι αληθινά.